رد شدن به محتوای اصلی

این دل رمیده ..

فخی سلام 
از کجا برات بگویم ؟ از دلتنگی ها و تنهایی و فولان بیسار ها که میدانی . یک غرور گهی هم من دارم که نمیگذارد همه داستان را برایت تعریف کنم . مثلن من هر شب پیاده میروم خانه و گاهی اوقات که اصلن حس خانه رفتن و زندگانی کردن نیست همه شهر را پیاده میروم . بدون دلیل و این هدفون است که تنها رفیقم است
چند شب پیش برای کاری رفتم میدان فرهنگ و از آنجا تا خانه که خودت میدانی چقدر راه است پیاده رفتم . و شاهین نجفی داشت میخواند در گوشم که : بی خیال تمام اضافه ها تنها زندگی خنده دار ر ابکنیم " ولی مگه میشد ؟ رسیدم به سر کوچه ای که باشگاه زات پرور آنجا بود و سر بی صاحابم را خم کردم توی آن تاریکی کوچه و خودم و خودت را دیدم که داشتیم ورزش میکردیم و خودمان را جر میدادیم اما این شکم سر آخر آب نشد . غم باد که با بادی بیلدینگ آب نمیشود .
بعدن آمدیم بیرون و خندیدم به تمامی اضافه ها و بعدن سر میدان شهرداری خداحافظی کردیم 
تمام آن چند متر تا شهرداری را من گریه کردم. عین دیوانه ها . ولی کسی ندید اشکهای من را . اشکهای من در میان درو داف  دیده نمیشد خدارا شکر . راهم راکشیدم و رفتم خانه . توی خانه خندیدیم 

بگذریم .خودت خوبی ؟ از خودت برای من بگو . زیاد بگو



نظرات

Unknown گفت…
سلام
البته حتما"همون اشکای عین دیوانه بود که توی خونه خندیدید اما ...اما نداره بقیه شو نمی گم حالا که فهمیدم همون اشکا بود.خوب بابایی که زود بیاد اما اخمو باشه به درد نمی خوره...

پست‌های معروف از این وبلاگ

یادداشتهای پراکنده

  روزهای زیادی از کودکی تا همین امروز که نرم نرم دارد ۴۳ سالم میشود تنها، اندوهگین و در انزوا بودم. هربار به گذشته برمیگردم یادم می‌آید یک گوشه ساکت‌تری نشسته بودم. توی حیاط خلوت پشت خانه، توی اتاق، توی آن اتاق مملو از لباس مهمانی‌ها، توی آیینه خیره به چشمهام، توی کارگاهم، گوشه‌ی یک روستا، پشت مبل بزرگ خانه وقتی همه خواب بودند و مادر نبود و من همیشه بی‌دلیل گریه میکردم! گریه کردن به مثابه خود ارضایی و به مثابه مناجاتی چیزی بود. حالا نمیدانم دیر شده یا نشده. اما نه تنها نمیخواهم گریه کنم بلکه میخواهم خیلی آگاهانه برگردم پشت مبل سیاه، توی حیاط خلوت و سایر جاها، موسیوی کوچک گریان را در آغوش بگیرم و بگویم ببین نمیخوام بهت بگم قرار است این‌گوهی که توشیم جای بهتری بشه اما باور کن اصلا ارزشش را نداره. میدونم قراره چی بشه، من از همونجا اومدم پیشت، اما ببین من من من من همیشه خدا کنارت هستم.. ما باهم این رو هم رد میکنیم .. موسیو تاجینو روز رحلت  #یادداشت_های_پراکنده
• -با تندی مشکلی نداری؟ -نه من واقعا غذای تند دوست دارم.  این سوال و جواب رایج بین من و آنهایی است فهمیده‌اند به بمبئی قرار است بروم.  برخلاف چیزهایی که شنیدم و خواندم بمبئ خوشبو و مهربان است. از هر دکان و دکه و دستفروشی بوی خوب عود می‌آید. حیوانات کنار آدمیزاد زندگی میکنند و هرکسی سرش به کار خودش و آتیش به انبار خودش است.  از روز اول دوست مهربانم فهد و گلناز همسر ایرانیش سخاوتمندانه پذیرایی‌ام کردند. اگر نبودند قطعا کلی تجربه‌ی هیجان انگیز در غذاهای هندی را از دست میدادم.  هاستلم در بمبئی چند خانه با خانه‌ی صادق هدایت فاصله دارد. خانه‌ای که هدایت شاهکارش بوف کور را در آن نوشت و به دلیل ممنوعیتش در همینجا در تعداد معدودی چاپ کرد. داخل خانه رفتم. درها و آدمها جدید شده بودند. نرده‌ی چوبی اما همان بود. به عادت جدیدم که دست رو اجسام میگذارم و حسشان میکنم، جای دست آن فوق‌العده‌ی نا امید را حس کردم که سیگار به لب میرود تا کنار اقیانوس هند به زن اثیری، لکاته، مرد خنزرپنزری و سایه‌اش فکر کند.. راستی در همسایگی من و هدایت اقیانوس هند است.  آدرس من در بمبئی: هاستل پانادا بکپک

یادداشت‌های پراکنده

  از نظر من تنها دو فصل وجود دارد. فصل سرد و فصل گرم.   اما چند روز کوتاهی بین این دو فصل است. نه گرم و نه سرد. سبز و تنها. روزهایی برای سفر به خاطرات. گویی طبیعت میخواد تورا یاد کودکیت بیاندازد و ملقمه‌ی عطرها تورا هر روز که نه، هر دقیقه به خاطره‌ای میکشاند.  از نظر من بهشت جاییست که تو با هر عطر یاد خاطره که نه، به همان خاطره خواهی رفت #یادداشت_های_پراکنده  موسیو