رد شدن به محتوای اصلی

سینما رادیو سیتی .جای رنگ پریده ها

1 سبزه میدان یک سینما دارد. سینما بیست و دوی بهمن که همان سینما رادیوسیتی سابق است که  آقا اینگونه صدایش میزد ، و ماهم بدینگونه صدایش میزنیم هنوز.

2 سینما رادیوسیتی همه خاطرات سینمایی مرا در خودش جا میدهد . روزگاری بود که طبقه دومش هم برای نشستن جا نداشت اما حالا می توانی توی طبقه پائین هرجا که عشقت کشید بنشینی . اگر پشت سری ها روی اعصابت هستند ، می توانی چند بار جایت را هم عوض کنی . یا نکنی . قدرت انخاب داری 

3 جمعه ها آقا مارا می برد تا فیلم خارجی ببینیم . آن زمان سینما فیلم خارجی هم داشت با آن دوبله های افسانه ای اش . کنار سینما رادیوسیتی خیابان علم الهدی است . شلوغ است و بوتیکهای شیک و پیاده روی سنگفرش و نورهای رنگی . پاساژهای قدیمی و حالا هم یکی دوتا جدید دارد. من اما به دلایلی دیگر از آنجا عبور نمیکنم . خاطرات دوستی که دیگر نیست آزارم میدهد.

4 بعد از فیلم دیدن رستوران میعادگاهمان بود .رستورانی که دیگر حالا نیست . آن زمان هم که بود شبیه رستورانهای پاریس بود . گارسون با دستمال می آمد سراغت و خیلی همه چیز شیک و پیک  بود . چون آن زمان نزدیک به زمانی بود که هنوز به عصر حجر امروزی نرسیده بودیم  . من غذای همیشگی ام را می خوردم . ماکارونی ! مادرم حرص می خورد و میگفت من همیشه دارم توی خونه ماکارونی می پزم . اما من ماکارونی کهنه و مانده را دوست داشتم . آقا همیشه درگیر بود با گارسونها .یکبار هم دعوایش شد چون هرچیزی سفارش میداد گارسون میگفت نداریم و سر آخر پدر گفت دوتا تخم مرغ بشکن بیار حرومزاده

5  آقا زود دعوایش می شد . یکبار داشتیم توی رادیوسیتی یک فیلم می دیدم که بیژن امکانیان تویش داشت داماد میشد . یکهو صدای دادو بیداد آمد و ملت ریختند سرهمدیگر و کتک کاری شد . توی فیلم که نه ، توی سالن سینما . چراغهای سالن را روشن و فیلم را موقتن پاز کردند . من اصلن نفهمیدم داستان چی بود تا چند دقیقه . بعدن متوجه شدم یک جوانی پایش را گذاشته بالای صندلی آقامون و آقا هم بدون تذکر قبلی پریده روی سرش و جوانک را  از ریخت انداخته و دوستانش هم که به کین خواهی او بر آمدند  هم حریف آقامون نشدندکه نشدند. 

6 مارا از سینما بیرون انداختند و ما راهی رستوران و ضیافت ماکارونی شدیم. کوفت میخوردیم بهتر بود در آن موقعیت


نظرات

‏ناشناس گفت…
Awwwwwwwww
che aghaye sakht giri... agha alan kojast? hanuz ham hast? halesh khoobe? hanuzam zood asabani mishe?
Altajino گفت…
همینجا ، هست ، میشه. ولی نه عین قدیم
Unknown گفت…
...که دیگر حالا نیست.
انگار زود رسیدین به اون قسمتی از مسیر که این "دیگه حالا نیست"ها شروع میشن!
Unknown گفت…
ینی فکر می کردم برا سن و سال شما زود باشه!اما انگار زمین این روزا تندتر می چرخه
‏ناشناس گفت…
benevis dige..




yadet nare shahrzad o ye baghale mohkammm az ghole man bokonii

پست‌های معروف از این وبلاگ

یادداشتهای پراکنده

  روزهای زیادی از کودکی تا همین امروز که نرم نرم دارد ۴۳ سالم میشود تنها، اندوهگین و در انزوا بودم. هربار به گذشته برمیگردم یادم می‌آید یک گوشه ساکت‌تری نشسته بودم. توی حیاط خلوت پشت خانه، توی اتاق، توی آن اتاق مملو از لباس مهمانی‌ها، توی آیینه خیره به چشمهام، توی کارگاهم، گوشه‌ی یک روستا، پشت مبل بزرگ خانه وقتی همه خواب بودند و مادر نبود و من همیشه بی‌دلیل گریه میکردم! گریه کردن به مثابه خود ارضایی و به مثابه مناجاتی چیزی بود. حالا نمیدانم دیر شده یا نشده. اما نه تنها نمیخواهم گریه کنم بلکه میخواهم خیلی آگاهانه برگردم پشت مبل سیاه، توی حیاط خلوت و سایر جاها، موسیوی کوچک گریان را در آغوش بگیرم و بگویم ببین نمیخوام بهت بگم قرار است این‌گوهی که توشیم جای بهتری بشه اما باور کن اصلا ارزشش را نداره. میدونم قراره چی بشه، من از همونجا اومدم پیشت، اما ببین من من من من همیشه خدا کنارت هستم.. ما باهم این رو هم رد میکنیم .. موسیو تاجینو روز رحلت  #یادداشت_های_پراکنده
• -با تندی مشکلی نداری؟ -نه من واقعا غذای تند دوست دارم.  این سوال و جواب رایج بین من و آنهایی است فهمیده‌اند به بمبئی قرار است بروم.  برخلاف چیزهایی که شنیدم و خواندم بمبئ خوشبو و مهربان است. از هر دکان و دکه و دستفروشی بوی خوب عود می‌آید. حیوانات کنار آدمیزاد زندگی میکنند و هرکسی سرش به کار خودش و آتیش به انبار خودش است.  از روز اول دوست مهربانم فهد و گلناز همسر ایرانیش سخاوتمندانه پذیرایی‌ام کردند. اگر نبودند قطعا کلی تجربه‌ی هیجان انگیز در غذاهای هندی را از دست میدادم.  هاستلم در بمبئی چند خانه با خانه‌ی صادق هدایت فاصله دارد. خانه‌ای که هدایت شاهکارش بوف کور را در آن نوشت و به دلیل ممنوعیتش در همینجا در تعداد معدودی چاپ کرد. داخل خانه رفتم. درها و آدمها جدید شده بودند. نرده‌ی چوبی اما همان بود. به عادت جدیدم که دست رو اجسام میگذارم و حسشان میکنم، جای دست آن فوق‌العده‌ی نا امید را حس کردم که سیگار به لب میرود تا کنار اقیانوس هند به زن اثیری، لکاته، مرد خنزرپنزری و سایه‌اش فکر کند.. راستی در همسایگی من و هدایت اقیانوس هند است.  آدرس من در بمبئی: هاستل پانادا بکپک

یادداشت‌های پراکنده

  از نظر من تنها دو فصل وجود دارد. فصل سرد و فصل گرم.   اما چند روز کوتاهی بین این دو فصل است. نه گرم و نه سرد. سبز و تنها. روزهایی برای سفر به خاطرات. گویی طبیعت میخواد تورا یاد کودکیت بیاندازد و ملقمه‌ی عطرها تورا هر روز که نه، هر دقیقه به خاطره‌ای میکشاند.  از نظر من بهشت جاییست که تو با هر عطر یاد خاطره که نه، به همان خاطره خواهی رفت #یادداشت_های_پراکنده  موسیو