موسیو تاجینو

1 تو مدرسه يك پسري بود شوتهاي قايمي ميزد . طوري كه يكبار انگشت من ِ دروازه بان برگشت . اصلن اين پسر يك موجود غريبي بود . كريم باقري بود در لي لي پوت. وقتي توي مدرسه ياركشي ميكردند من ميرفتم به دوست نزديكش ميگفتم بگو فولاني منو برداره براي گلري . من ميترسم از شوتاي اين . اينطوري در امان بودم

2 يك فاميلي داريم خيلي رك و بي پرده است . وقتي مواضعش در خطر باشد چشمهايش را ميبندد و هرچي دلش ميخواهد ميگويد . مخصوصن و بيشتر هم ،اگر مسئله ، مسائل مالي باشد . اصلن برايش مهم نيست شب قبلش آن بابا مثلن مهمان خانه اش بوده . كافي است مبلغي را بهش بدهكار باشد . تلفن را بر ميدارد و آبرو نميگذارد براي طرف . تا بيايد قرضش را بدهد . گاهي اوقات خدارا شكر ميكنم كه فاميل ما است و من نقطه مقابلش نيستم

3 گاهي اوقات هم فكر ميكنم كه چه خوب است اين آقا رييس جمهور (!) ماست و من يك خارجي نيستم كه بخواهد مرا حذف كند از روي نقشه

نظرات

‏مانایی از بودن و نبودن گفت…

شانس اوردیم ؟ شاید . اما آن سر قیف را هم نگاه می کردی بد نبود . اگر ان طرفی می بودیم برای خودمان .

۱۶ بهمن, ۱۳۹۱

پست‌های معروف از این وبلاگ

• -با تندی مشکلی نداری؟ -نه من واقعا غذای تند دوست دارم. این سوال و جواب رایج بین من و آنهایی است فهمیده‌اند به بمبئی قرار است بروم. برخلاف چیزهایی که شنیدم و خواندم بمبئ خوشبو و مهربان است. از هر دکان و دکه و دستفروشی بوی خوب عود می‌آید. حیوانات کنار آدمیزاد زندگی میکنند و هرکسی سرش به کار خودش و آتیش به انبار خودش است. از روز اول دوست مهربانم فهد و گلناز همسر ایرانیش سخاوتمندانه پذیرایی‌ام کردند. اگر نبودند قطعا کلی تجربه‌ی هیجان انگیز در غذاهای هندی را از دست میدادم. هاستلم در بمبئی چند خانه با خانه‌ی صادق هدایت فاصله دارد. خانه‌ای که هدایت شاهکارش بوف کور را در آن نوشت و به دلیل ممنوعیتش در همینجا در تعداد معدودی چاپ کرد. داخل خانه رفتم. درها و آدمها جدید شده بودند. نرده‌ی چوبی اما همان بود. به عادت جدیدم که دست رو اجسام میگذارم و حسشان میکنم، جای دست آن فوق‌العده‌ی نا امید را حس کردم که سیگار به لب میرود تا کنار اقیانوس هند به زن اثیری، لکاته، مرد خنزرپنزری و سایه‌اش فکر کند.. راستی در همسایگی من و هدایت اقیانوس هند است. آدرس من در ...

بیشتر بخوانيد

یادداشتهای پراکنده

روزهای زیادی از کودکی تا همین امروز که نرم نرم دارد ۴۳ سالم میشود تنها، اندوهگین و در انزوا بودم. هربار به گذشته برمیگردم یادم می‌آید یک گوشه ساکت‌تری نشسته بودم. توی حیاط خلوت پشت خانه، توی اتاق، توی آن اتاق مملو از لباس مهمانی‌ها، توی آیینه خیره به چشمهام، توی کارگاهم، گوشه‌ی یک روستا، پشت مبل بزرگ خانه وقتی همه خواب بودند و مادر نبود و من همیشه بی‌دلیل گریه میکردم! گریه کردن به مثابه خود ارضایی و به مثابه مناجاتی چیزی بود. حالا نمیدانم دیر شده یا نشده. اما نه تنها نمیخواهم گریه کنم بلکه میخواهم خیلی آگاهانه برگردم پشت مبل سیاه، توی حیاط خلوت و سایر جاها، موسیوی کوچک گریان را در آغوش بگیرم و بگویم ببین نمیخوام بهت بگم قرار است این‌گوهی که توشیم جای بهتری بشه اما باور کن اصلا ارزشش را نداره. میدونم قراره چی بشه، من از همونجا اومدم پیشت، اما ببین من من من من همیشه خدا کنارت هستم.. ما باهم این رو هم رد میکنیم .. موسیو تاجینو روز رحلت #یادداشت_های_پراکنده

بیشتر بخوانيد

آوخ چه کرد با ما جان روزگار

این کاریکاتور را دیده بودی آره ؟ حال روز همیشه من است خب . دوباره اجرایش کردم تا دوباره ببینی تا یادم نرود کجای کارم و کجای دنیا ایستاده ام تک و تنها و جمع اضدادم و خسته نمی شوم از این تکرار پوچ و در هپروتم و خسته ام کلن . نهایت امیدواری است نه ؟ چند خط برایم بنویس . کی است این بابا که پارادوکس اش مرا کشته است لامصب + ;نوشته شده در ; 2009/3/12 ساعت;20:15 توسط;.:ALITAJADOD:.; |;

بیشتر بخوانيد