1 بارها دیده ام آدمها عکسی از فرد معلولی را شر کرده اند که دارد از کوه مثلن بالا میرود یا دونده است یا کلا دارد تلاش میکند . بعدن این آدمهای توی عکس اکثرن خارجکی هستند . بعدن زیرش یا رویش مینویسند که اینو ببین غیرت دارد و اینها .و باید امید را از این یاد بگیری یا این فولان و بیسار چنتا لایک دارد ؟
2 خب واقعیت این است که آدم سالم و ورزشکار و باغیرتش در این کشور امید به زندگی ندارد . با خودش هی فکر میکند چطوری باید روزش را شب بکند ، چه برسد به آدم معلولش . وقتی یک پیاده رو ، یک عابر بانک ، یک اتوبوس مخصوص به خودشان ندارند . امید به زندگی جای خودش را دارد .
3 مدرسه ای که دخترم در آن مشغول تحصیل است شهریه اش سالی هشتصد و پنجاه هزار تومان است . هر بار خبر میرسد فولانی و بیساری بچه شان را از مدرسه کشیده اند بیرون . مدرسه دولتی که نمی شود برد - غیر انتفاعی اش بوی شاش میدهد تازه ! دولتی که دیگر چگر گوشه های مردم را عین گوسفند باهاشان برخورد میکنند - بعدن شما این را بیا مقایسه بکن با کشورهای درست و درمان دیگر که تا سن بیست سالگی آموزش و رفاهش مجانی است . آن هم کنار بچه هایی به زعم خودشان عادی
4 خب من از استثناها حرف نمیزنم ، که به قول سارتر : هرکسی فلج مادر زاد بدنیا بیایید اگر قهرمان المپیک نشود ، تنها خودش مسئول است . من از آدمهای عادی دارم الان حرف میزنم که باید شرایط اجتماعی ای مهیا بشود برایشان که رشد شخصی داشته باشند که نهایتن برسیم به اجتماع سالم .
5 یک چیز دیگر هم اینکه این مدال آوری در پارا المپیک به ضرر معلولان این کشور است . نیست ؟ مسئولان ذیربط روی ویرانه های جامعه معلولین با افتخار می ایستند و پرچمشان را هم فرو میکنند توی چشم و چال ملت فهیم . بعدن شما بیا وضعیت مسکن اینها را ببین . وضعیت معاششان را ببین . برو موسسه معلولین را ببین . بهزیستی خر را ببین . ندیدی هم ندیدی خداراشکر بکن که سالمی اصلن و برو به کارت برس. اینهم میشود
نظرات
-سارتر باید اینو اضافه می کرد:اگه اون فلج مادر زاد دختر باشه وقهرمان نشه ،پدرشم مقصره.
کتاب شکوه آزادی -اشو