رد شدن به محتوای اصلی

نسلی که سر سپرده عصر حجر شده

کاریکاتوریست اراکی برداشته بدون هیچگونه توهینی یا کنایه ای حتا کاریکاتوری از نماینده شهرش که خواسته است یک تیم فوتبال را منتقل کند به اراک کشیده است . آقای نماینده هم گویا دلچرکین شده و رفته اند شکایت کرده و این وسط قاضی 25 ضربه شلاق برای این همکارمان تجویز کرده اند . بله 25 ضربه همش ! 
مانا نیستانی در ف.ب گفته است بیائید برداریم ماهم تصویر مقدس ایشان را بکشیم تا همدردی کرده باشم . کشیدیم تا کرده باشیم ماهم . 
پ.ن : روزنامه گاردین این کارتون بنده را میخواهد چاپ کند . به اجازه من نیاز داشت .من اهل ماجراجویی نیستم . بخاطر مسائل شخصی و خانوادگی ام دوست ندارم یکسری اتفاقات برایم بیوفتد . مصلح اجتماعی هم نیستم . گفتم نه . فردا پس فردا اگر این داستان را گاردین خوانها دیدند بدانند بی اجازه من بوده است !
و اما اصل داستان :





نظرات

‏ناشناس گفت…
damet garmmmm
۲۱ اردیبهشت, ۱۳۹۱
‏لیلیت گفت…
از اینکه دوباره پیداتون کردم خوشحالم. متاسفم برای جامعه ای که این همه تحملش کمه
۲۲ اردیبهشت, ۱۳۹۱
‏Bita گفت…
perfect...اگر چه اون چاقوه خیلی تیزه و منو که حسابی زخمی زیلی کرد...
فوق العاده است به نظر من...
۲۲ اردیبهشت, ۱۳۹۱
‏ناشناس گفت…
کار خیلی خوبیه.این فرصتا نصیب هر کسی نمیشه.
۲۵ اردیبهشت, ۱۳۹۱
ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

• -با تندی مشکلی نداری؟ -نه من واقعا غذای تند دوست دارم.  این سوال و جواب رایج بین من و آنهایی است فهمیده‌اند به بمبئی قرار است بروم.  برخلاف چیزهایی که شنیدم و خواندم بمبئ خوشبو و مهربان است. از هر دکان و دکه و دستفروشی بوی خوب عود می‌آید. حیوانات کنار آدمیزاد زندگی میکنند و هرکسی سرش به کار خودش و آتیش به انبار خودش است.  از روز اول دوست مهربانم فهد و گلناز همسر ایرانیش سخاوتمندانه پذیرایی‌ام کردند. اگر نبودند قطعا کلی تجربه‌ی هیجان انگیز در غذاهای هندی را از دست میدادم.  هاستلم در بمبئی چند خانه با خانه‌ی صادق هدایت فاصله دارد. خانه‌ای که هدایت شاهکارش بوف کور را در آن نوشت و به دلیل ممنوعیتش در همینجا در تعداد معدودی چاپ کرد. داخل خانه رفتم. درها و آدمها جدید شده بودند. نرده‌ی چوبی اما همان بود. به عادت جدیدم که دست رو اجسام میگذارم و حسشان میکنم، جای دست آن فوق‌العده‌ی نا امید را حس کردم که سیگار به لب میرود تا کنار اقیانوس هند به زن اثیری، لکاته، مرد خنزرپنزری و سایه‌اش فکر کند.. راستی در همسایگی من و هدایت اقیانوس هند است.  آدرس من در ...
۱ نظر
بیشتر بخوانيد

یادداشتهای پراکنده

  روزهای زیادی از کودکی تا همین امروز که نرم نرم دارد ۴۳ سالم میشود تنها، اندوهگین و در انزوا بودم. هربار به گذشته برمیگردم یادم می‌آید یک گوشه ساکت‌تری نشسته بودم. توی حیاط خلوت پشت خانه، توی اتاق، توی آن اتاق مملو از لباس مهمانی‌ها، توی آیینه خیره به چشمهام، توی کارگاهم، گوشه‌ی یک روستا، پشت مبل بزرگ خانه وقتی همه خواب بودند و مادر نبود و من همیشه بی‌دلیل گریه میکردم! گریه کردن به مثابه خود ارضایی و به مثابه مناجاتی چیزی بود. حالا نمیدانم دیر شده یا نشده. اما نه تنها نمیخواهم گریه کنم بلکه میخواهم خیلی آگاهانه برگردم پشت مبل سیاه، توی حیاط خلوت و سایر جاها، موسیوی کوچک گریان را در آغوش بگیرم و بگویم ببین نمیخوام بهت بگم قرار است این‌گوهی که توشیم جای بهتری بشه اما باور کن اصلا ارزشش را نداره. میدونم قراره چی بشه، من از همونجا اومدم پیشت، اما ببین من من من من همیشه خدا کنارت هستم.. ما باهم این رو هم رد میکنیم .. موسیو تاجینو روز رحلت  #یادداشت_های_پراکنده
ارسال یک نظر
بیشتر بخوانيد

آوخ چه کرد با ما جان روزگار

    این کاریکاتور را دیده بودی آره ؟ حال روز همیشه من است خب . دوباره اجرایش کردم تا دوباره ببینی تا یادم نرود کجای کارم و کجای دنیا ایستاده ام تک و تنها و جمع اضدادم و خسته نمی شوم از این تکرار پوچ و در هپروتم و خسته ام کلن . نهایت امیدواری است نه ؟ چند خط برایم بنویس . کی است این بابا که پارادوکس اش مرا کشته است لامصب + ;نوشته شده در ; 2009/3/12 ساعت;20:15 توسط;.:ALITAJADOD:.; |;
۵۴ نظر
بیشتر بخوانيد