رد شدن به محتوای اصلی

تو هم باقـــالی بارم نکردی



1خب حالا باید انگار اعلام کنم باختم را و افسرده گی ام را که پس از حدود ده سال شروع شده است از نو . باید بروم دکتر انگار . باید بروم یکجایی به یک نفر چرت و پرتهای درونم را بگویم و خل بازی در بیاورم . باید لااقل کمی گریه کنم پیش یکنفر . بروم یکجایی پول بدهم تا گریه کنم .

2 من اهل گریه نبوده ام . من اصلن گریه ام را فقط توی توالت کرده ام . اما حالا اشکم سرازیر می شود از روند یک فیلم مثلن . یک فیلم مستند از صادق هدایت در بی بی سی مثلن . وقتی خانه هدایت را نشان دادند . آن دالانها را که دیدم . آن کاشی کاری ها را . آن حوض شش ضلعی وسط حیاط . گریه ام گرفت ..

3 من سر جمع در زندگانی ام سه بار برای فیلم گریه کرده ام . یکبار در فیلم روز هشتم آنجایی که آن پسر دوست داشتنی سندرم دان رفت جلوی تلویزیون فروشی و با دوربین مدار بسته و با عکس خودش در تلویزیون حرف میزد . آنجایی که گفت خانمها ، آقایون من ژرژ هستم … مامان ؟ بیا منو ببر خونه من عین خر یکهو گریه کردم و یکی باید می آمد مرا جمع می کرد و دیگری در فیلم جزیره شاتر بود که دی کاپریو می رود از توی دریاچه سه تا از بچه هایش را که در آب خفه شده بودند در آغوش میگرد و فریاد میزند ..نو نو نو … پلیززززز گــــــــــــاد …. و بعدن دوباره همان روز هشتم که ژرژ خواب مادرش را می بیند که بهش می گوید : ژرژ توبهترین هدیه آسمونی.. و این گریه سومی از اولی هفت هشت سال فاصله داشت و من خودم بابا بودم .

4 من اینروزها همه اش در خودمم . با خودمم . تنهایی . من در پی درمانم اما هرچه درونم را کندوکاو می کنم هیچ چیز درست و درمانی پیدا نمی کنم . نمی دانم کدام مقوله باعث این ویرانی در من شده است . مثل دیوانه ها کتابهایم را ورق میزنم تند تند شاید یکنفر در کتاب منتظرم باشد . یکنفر از آدمهای دوست داشتنی کتابهایم چیزی بهم بگوید تا حالم بهتر بشود ..

5 من دلم می خواهد خوشحال باشم و امیدوار . من هر چه میکنم چیزی برای شادی پیدا نمی کنم . من دلم می خواهد بخوابم . من دلم می خواهد بروم. جایی شاید در این جهان باشد که مرا خوشحال کند . من دلم دارد درد میگیرد من می خواهم بروم بالای یک ساختمان و بشاشم از آن بالا ..
.
.
پ.ن : تا حالم خوب نشود نباید برگردم اینجا . روا نیست حال ملت را خراب کنم 

نظرات

MHMD Moeini گفت…
علی آقا! شکر خدا کلاس گریه کردن ات بالاست؛ هنوز بالاست یعنی ... چند شب پیش شبکه تهران مراسمی را نشان می داد در تجلیل از دست اندرکاران برنامه کودک در روزهای کودکی ما ... من با اشک و بغض بعضی از این دست اندرکاران اشکم می آمد و بغض می کردم! ... کلاس گریه کردن من خیلی پایین آمده رفیق. قدر خودت را بدان
Altajino گفت…
MoHaMmAd M مخلص گریه های معصومانه شما
کتایون گفت…
... اگه اینجا ننویسید و نگویید کجا میخواین بگید.... کاش برای اینکه از درد دلهایتان رها بشیید بنویسید.. اون وقت شاید آروم آروم شروع کنید شاد نوشتن و فکر کردن و بعد هم خندیدن... کاش....
reerra گفت…
به قول شاعر : حال همه ما خوب است اما تو باور نکن.
کرم خاکي گفت…
علي اقا !! بنويس
من گريه كردم...
اما بيشترين گريه من براي فيلم خداحافظ رفيق بود

اين روزها جعبه ابزارم را گم كرده ام ...مدتهاست خرابم!!!!

تنهام نويس كه شايد احساس كنم همدردي دارم
من و من گفت…
من با فيلم خعيلي گريه مي كنم هميشه و ا تئاتر حتي و حتي تر با كتاب و
الان باس بگم حتي تر تر با وبلاگ! اووووف
‏یکنفر از آدمهای دوست داشتنی کتابها گفت…
سلام
خودمم یادم نیست توی کدوم کتاب بودم.دیشب یک عالمه خوابتو دیدم.تو تنها باقیماندهءیک گروه مبارز بودی وداشتی تک و تنها مبارزه می کردی .یه جوری از طریق اینتر نت راجع به کارایی که دشمنا میکردن اطلاع می دادی.ما منتظر خبر(افشاگری)ای تو بودیم تا بدونیم چیکار کنیم.تو یه قهرمان بودی.امشبم که طبق داستان کتابم رفتم بخوابم فکر تو و این نوشتهءآخر نمیگذاشت.باور کن خوابم نبرد.
آخه تو یه بابایی که می دونی بهترین هدیهءآسمون یعنی چی و انتخاب شدی برای گرفتن این هدیه..یه بابای باهوشی.خیلی زیاد.دیدی چه خوب فهمیدم؟
وفکر کردم اگر چه نصیحت نفرت انگیزه اما شاید یادت رفته باشه که اگه همه چیز دنیا حتی تلخ و درد آور وغمگنانه باشه یه بابا ماسک یه دلقکو روی صورتش می گذاره تا هدیه آسمونو بخندونه.
بیا یه کتاب طنزبنویس.مثلا"یه مجموعه از خاطرات یه نفر مث وبلاگت.برای نوجوونا مثلا".یا یه کتاب کارتون-نوشته مث"قصه های من و بابام".
آقاعلی!....
‏ناشناس گفت…
امیدوارم بهتر از حال این پستت شده باشی. در مورد اون سوالی که پرسیدی فکر کنم من گاهی پست هاتونو شر می کنم و از شر آیتمزام میان به وبلاگت
بوی خوش زن گفت…
از اون وختاس که خیلی بی رحمانه و بدجنسانه! خوشحالم که ادمایی هستن که مثل من باشند..که بی دلیل غمگین باشند و بی بهانه اشک بریزند..شاید هم با یک عالمه دلیل نگفته..نهفته در سینه..اونقدر قایمشون کردیم که اصلا یادمان رفته چی بودند و کدوم گوشه ی دلمون پنهون شدند..فقط میسوزدجای ان زخمها

اینم از رذایل بشری ست شاید که دوست داره در بدبختی ها و غم هاش شریک زیاد داشته باشه و در شادی ها و کامجویی هاش تنها باشه و تک!!
شادی تبعیدی گفت…
همیشه وقتی با سرعت می دوم ... تنها فکر که می کنم این است که ؛ تا کی می توانم اینطور بدوم..
‏afsi گفت…
پستتون زیبا بود.منهم دقیقا با دیکاپریو گریه کردم
*) گفت…
خیلی هم روا هست
اینجا نخوای بگی کجا باید بگی؟
بیا بنویس برار جان

پست‌های معروف از این وبلاگ

یادداشتهای پراکنده

  روزهای زیادی از کودکی تا همین امروز که نرم نرم دارد ۴۳ سالم میشود تنها، اندوهگین و در انزوا بودم. هربار به گذشته برمیگردم یادم می‌آید یک گوشه ساکت‌تری نشسته بودم. توی حیاط خلوت پشت خانه، توی اتاق، توی آن اتاق مملو از لباس مهمانی‌ها، توی آیینه خیره به چشمهام، توی کارگاهم، گوشه‌ی یک روستا، پشت مبل بزرگ خانه وقتی همه خواب بودند و مادر نبود و من همیشه بی‌دلیل گریه میکردم! گریه کردن به مثابه خود ارضایی و به مثابه مناجاتی چیزی بود. حالا نمیدانم دیر شده یا نشده. اما نه تنها نمیخواهم گریه کنم بلکه میخواهم خیلی آگاهانه برگردم پشت مبل سیاه، توی حیاط خلوت و سایر جاها، موسیوی کوچک گریان را در آغوش بگیرم و بگویم ببین نمیخوام بهت بگم قرار است این‌گوهی که توشیم جای بهتری بشه اما باور کن اصلا ارزشش را نداره. میدونم قراره چی بشه، من از همونجا اومدم پیشت، اما ببین من من من من همیشه خدا کنارت هستم.. ما باهم این رو هم رد میکنیم .. موسیو تاجینو روز رحلت  #یادداشت_های_پراکنده
• -با تندی مشکلی نداری؟ -نه من واقعا غذای تند دوست دارم.  این سوال و جواب رایج بین من و آنهایی است فهمیده‌اند به بمبئی قرار است بروم.  برخلاف چیزهایی که شنیدم و خواندم بمبئ خوشبو و مهربان است. از هر دکان و دکه و دستفروشی بوی خوب عود می‌آید. حیوانات کنار آدمیزاد زندگی میکنند و هرکسی سرش به کار خودش و آتیش به انبار خودش است.  از روز اول دوست مهربانم فهد و گلناز همسر ایرانیش سخاوتمندانه پذیرایی‌ام کردند. اگر نبودند قطعا کلی تجربه‌ی هیجان انگیز در غذاهای هندی را از دست میدادم.  هاستلم در بمبئی چند خانه با خانه‌ی صادق هدایت فاصله دارد. خانه‌ای که هدایت شاهکارش بوف کور را در آن نوشت و به دلیل ممنوعیتش در همینجا در تعداد معدودی چاپ کرد. داخل خانه رفتم. درها و آدمها جدید شده بودند. نرده‌ی چوبی اما همان بود. به عادت جدیدم که دست رو اجسام میگذارم و حسشان میکنم، جای دست آن فوق‌العده‌ی نا امید را حس کردم که سیگار به لب میرود تا کنار اقیانوس هند به زن اثیری، لکاته، مرد خنزرپنزری و سایه‌اش فکر کند.. راستی در همسایگی من و هدایت اقیانوس هند است.  آدرس من در بمبئی: هاستل پانادا بکپک

یادداشت‌های پراکنده

  از نظر من تنها دو فصل وجود دارد. فصل سرد و فصل گرم.   اما چند روز کوتاهی بین این دو فصل است. نه گرم و نه سرد. سبز و تنها. روزهایی برای سفر به خاطرات. گویی طبیعت میخواد تورا یاد کودکیت بیاندازد و ملقمه‌ی عطرها تورا هر روز که نه، هر دقیقه به خاطره‌ای میکشاند.  از نظر من بهشت جاییست که تو با هر عطر یاد خاطره که نه، به همان خاطره خواهی رفت #یادداشت_های_پراکنده  موسیو