من آن مرغ سخن دانم که در خاکم رَود صورت

    یک وقتهایی پیش آمدهاست که یک سال، دوسال ،کمتر یا بیشتر یکی را دیده ای و فیس تو فیس شده ای و سلامنگفته ای بهش و روی خودت را کرده ای آن طرف . چند وقت که می گذرد اصلن سلام کردناین وسط بی ادبی می شود انگار . با خود می گویی یارو الان با خودش نمی گوید در اینیکی دوسال چرا خودت را میزدی به کوچه علی چپ ؟ اما یکهو یکچیزی می شود ، مثلن ؟  توی تاکسی می نشینی کنارش و می چسبی بهش دیگرمجبوری سلام کنی چون کرایه ات را حساب کرده است و تو تعارف می کنی و این حرفا  . و بعدن هر دقه که می بینی اش سلام و احوالپرسی می کنی و  با خودت می گویی چرا تا بهحال ما به هم محل نمی دادیم مثلن  ؟

 ما هم توی پاساژ یکنفری داشتیم هر دقه می دیدمش اما روی خودم را می کردم آنطرفتر و می گفتم : اون منو ندید منم ندیدمش و بی خیال .تا اینکه یکروز آمد توی حجره ما و یک چیزکی سفارش داد . مرد با ادبی هم بود و کلیبا هم چرت و پرت گفتیم . تا اینکه دیروز عصری بود که داشتم از پله ها بالا می آمدمکه دیدمش و او اصلن حواسش به من نبود و سیگار می کشید و با مشتری اش حرف می زد  . یکبار سلام گفتم نشنید .  بار دوم برگشتم و نیشم را باز کردم و بلندتر  نهیب زدم که : سلام جناب فیلان .. نشنید باز هم . دوباره بلندتر...که  یکهو نوک کفشم گرفت به زیر پله بالایی و با مخ  خوردم زمین و خونریزی داخلی کردم از ناحیه زانو و ساق پا و آن آقاهه و مشتری اشبهم خندیدند.  بلند شدم کشان کشان اینور بکش اونور بکش خودم را رساندم اینجا .

من زانوی  متورم علی هستم : ای کله پدر تو و  آقایفیلان و دهان علی که یکسال صبوری کردید برای به فنا دادن نگون بختی چون من .

 

+;نوشته شده در ;2010/11/1ساعت;12:14 توسط;.:ALITAJADOD:.; |;