چند روز پیش توی تاکسی فکر میکردم امروز چه چیز ممکن است مرا خوشحال کند . یک غذای خوشمزه ؟ دیدار با کسی که انتظارش را نداری ؟ پیدا کردن یک هزار تومنی توی پیاده رو ؟ پیروزی سید حسن نصرالله ؟ ارزان شدن دوباره آدامس خرسی ؟ سفر غریب الوقوع رئیس جمهور به شهرمان ؟ برنده شدن در مسابقه کاریکاتوری که اصلا شرکت نکرده بودم ؟ چه چیز ؟
اما حقیقت این بود که هیچ چیز مرا خوشحال نمی کرد . بلی ; هیچ چیز شادی مزه این ساعتهای زهرماری را شیرین نمی کرد و هیچ راهی به پایان خوش نمی رسید .
اما اتفاق وقتی می افتد که انتظارش را نداری (نمیدانم این جمله مسخره را چه کسی اولین بار گفته ؟ خب باید همینطور باشد ، وگرنه اسمش اتفاق نیست) شباهنگام یکی از بستگان به خانه مان آمد و بی مقدمه کادوئی به من داد . من نفهمیدم مناسبت اش چیست و او هم از من هول تر بود کاغذ کادو را مثل دیوانه هاجر داد و ...
خلاصه سرتان را درد نمی آورم از این پس کاریکاتوریست درک نشده ، کاریکاتورهایش را قرار است با قلم نوری رنگ بزند . خدایی رنگ زدن با " موس" خیلی اعصاب معصاب می طلبید که دیگر از حوصله من پیر مرد خارج داشت می شد .
پ.ن : خدمت دوستان عزیزی که الان دارند حسودی میکنند و غر میزنند که چرا ما فک و فامیل درستو درمانی نداریم که برای ما همچین چیزی بخرد باید عارض بشوم که این کادو همچین کادوی کادو هم نبود . حقیقت پشت پرده این است که ما یک عدد دستگاه فتوکپی داشتیم که به لعنت یزید هم نمی ارزید . البت اینکه در زمان خودش که برمیگردد به موقعی که هیتلر هنوز گروهبان 2 بود ، برو بیائی داشت دور از جان شما ایـــــــــــن هوا ! ما این دستگاه را دایدیم به همان فامیل مذکور تا گوشه عکاسی اش کار کند و دوزار هم گیر ایشان بیاید و دستگاه فتوکپی هم این گوشه انباری خاک نخورد تا اینکه عکاسی تعطیل شد و دستگاه را هم من به اوشان گفتم بفروشد که بعد از 3 سال با سه برابر پولی که تعمیرکار برای تعمیرش گرفت فروختند 100 هزار تومان و نامبرده هم به جای اینکه پولش را بدهد به ما رفت برایم قلم نوری خرید . الان دارم حسرت میخورم در این عالم بی پولی کاش این دهانم چفت و بست داشت و جلوی فک و فامیل هی نمی گفتم قلم نوری چنین است و چونان . پولش را می گرفتم میخوردم یک آب هم روش یا میدادم بابت بدهکاری تا طلبکاران بخورند همان یک لیوان آب را هم روش .
پ.ن2 : عنوان پست برگرفته از دیالوگی از فیلم " صورت زخمی " که آل پاچینوی کبیر وقتی اسلحه اش را به دشمنانش نشان میداد ، با فریاد می گفت.
+;نوشته شده در ;2008/10/19ساعت;19:56 توسط;.:ALITAJADOD:.; |;
نظرات
ایول! منم میخوام یه دونه بگیرم ولی دنبال کسی میگشتم که کار کرده باشه و روی خوش داشته باشه که بشه ازش سوال کرد! فعلا برو حال کن تا سوالهام رو بپرسم!
حتما حکمتی در این کار بوده ، چون صد هزار تومن ها می آن و می رن، اما یکی شون هم برای آدم مدادرنگی نوری نمی شه ! روزی رو می بینم که همین جا به روان "نامبرده" درود و ثنا بفرستید !
با روزنامه موافقم! كاش من هم يك فاميل داشتم 100 تومن پول بهش ميدادم ميرفت برام يك بليط كنسرت ميگرفت!!
تبریک می گم !
به ..! این دستهای هنرمند کاریکاتوریست خودمونه ..
كاري نداره كه با قلم كار بزن بفروش چند برابرش در مياد
اوه! نه! حسودیم شد! جدن!مبارکه!ولی منم دلم میخواد!
ایشالا خوش قدمه :ى
حسادت هم می طلبد...من از اولش پایه ام...
سلام...من خیلی وقته که اینجا میام...همین امروز بلاگ ساختم...دلم میشکنه اگه نبینی بلاگ منوراستی اجازه میدی لینکت کنم...
_______________
ALITAJADOD پاسخ ميدهد :
خوش اومدی
سلام عرض می کنیم خدمت ایشان! و حسودی خود را خدمت شما!
_______________
ALITAJADOD پاسخ ميدهد :
با این همه حسود باید یک چشم نظر ازش بیاویزم !
تایتلت رو عشق است و بقیه ی قضایا...پس منتظریم
سلامخدا نیک و مبارک کند. داشتن وبلاگ مثل داشتن یک زبان دیگر در پهلوی زبان خداداد است. از شما نوشتن و از خلایق هم خواندن.تخت و بخت تان برقرارباد
کاریکاتور زیر جالب بود.از این قلم نوری استفاده کردین؟ به نظر میاد کار کردن باهاش سخت باشه!
_______________
ALITAJADOD پاسخ ميدهد :
نخیر . اونو با موس رنگ زدم
مرسی. ولی من کلا سوال کردم که تا حالا استفاده کردین ازش یا نه. راحت میشه باهاش کار کرد؟ و آیا کاریکاتور بعدی که قراره بزارین با این قلم نوریه قراره رنگش کنین؟
_______________
ALITAJADOD پاسخ ميدهد :
اوایل کمی سخت بود مثل رانندگی . یک کاری باهاش کشیدم اما معلوم نیست کی بذارمش اینجا