کارتونیستهای خود فروش

اگر به تاریخ آرشیو این وبلاگ نگاهی بیاندازید حتما متوجه خواهید شد که من شاید اولین وبلاگ نویسی باشم که وبلاگ " تمام کاریکاتوری " راه انداخته ام . آن اوایل با اسم مستعار می نوشتم و میکشیدم و در هر پست فقط کاریکاتور می گذاشتم . خیلی دیر به دیر اگر پا میداد متنی هم می نوشتم . اما به مرور زمان که در ادامه خواهم گفت این جریان وارونه شد و حالا میلم به گذاشتن کاریکاتور در اینجا کمتر وکمتر شده و تقریبا به صفر دارد میرسد .

دوستانی هم که به من لطف داشتند مدام از این موضوع سوال میکردند که چرا کم کار شده ام در حالیکه اینطور نبوده ، چون من هنوز برای خودم کارتون میکشم ولی اینجا گذاردنش را به وقت گل نی حواله میدهم. ثانیاً  وبلاگهای کاریکاتوری ، قدرت خدا مثل قارچ زیاد شده اند و چه بخواهید و چه نخواهید میروید و به اینها سر میزند . خب بروید و سر بزنید .

چند وقت پیش دوستی در وبلاگش از من و وبلاگم نوشته بود و میگفت تو با بقیه فرق میکنی . تو برای دیده شدن تلاش نمی کنی ، زور نمیزنی ، سعی نمی کنی که درک بشوی . چون دوست داری تو را با همین " استعداد درک نشده " بشناسند ...

راست میگفت . کاملاً حق با او بود .

اما این درک نشدگی وگمنامی را به گدایی کردن برای جذب مخاطب بیشتر ترجیح میدهم . می خواهم هزار سال سیاه این گوشه ، درک نشده و کپک زده بمانم اما خودم را فریب ندهم . همانند کسانی که امروز مخاطب اصلی ام هستند :

کاریکاتوریست خود فروش من !

واقعاً هیچ نمی فهمم چطور میتوانی از آمار بالای وبلاگت جلوی همه پز بدهی و از کامنتهای دو سه رقمی ات مفتخر باشی در حالیکه خودت بهتر از همه میدانی که برای جذب مخاطب به جز تن فروشی همه کار کرده ای ؟ داخل مخفی گاهت به کمین نشسته ای و چنگالهای چرکی ات را تیز کرده ای و منتظری تا ببینی کدام وبلاگ به روز می شود تا بپری کامنت بگذاری که مثلا : " زهر مار کارتون " به روز شد . با " کوفت " به روزم  ، با " مرگ " منتظرتم بیا ، نظر یادت نره !

بعد از مدتی که میبینی این کارت نخ نما شده و دیگر کسی تحویل ات نمیگیرد با خودت میگوئی یک نظری هم بنویسم بگویم که حالا متنت را هم خوانده ام میروی آخر پست را میخوانی که شاید از نتیجه گیری متن یک چیزی گیرت بیاید . مثلاً من بیست خط راجع به مشکلم با کسی نوشته ام و در آخرین خط مثلاً نوشته ام که : اصلاً خر ما از کره گی دم نداشت . و تو می آیی و نظر میدهی که  : آره علی جان می فهمم چه میگوئی . ماهم بچه که بودیم یک خری داشتیم لامصب هرچه گشتیم دمش را پیدا نکردیم فکر کنم او هم دم نداشت  ! راستی من با کاریکاتور فلان به روزم ..

به جان مادرم ، اگر آدرس خانه ما را هم داشتی می آمدی آن پائین زنگ آیفون را میزدی و میگفتی به روزم و من هر چه به خودم فشار می اوردم که بهروز چه کسی بود نمی فهمم . الان هم نمی فهممت ، باور کن .

شاید با خودت بگویی این بابا حسودی میکند . چون دیده یک وبلاگی دو ماهه این همه خواننده دارد یک گوشه نشسته دارد گریه میکند . راستش آمار وبلاگم بالا نیست قبول دارم . اما همین دوستانی که می آیند وبه من سر میزنند را واقعا دوست دارم . دوست ندارم اینجا زیادی گَل وگشاد بشود . همین که لینکم  را در برخی وبلاگهای فاخر میبینم برایم از هزار تا کامنت ارزشش بیشتر است . همینکه می بینی صاحب آن وبلاگ که صاحب اندیشه ای هست تو را با خود هم فکر میداند از میلیونها  بیننده لذت بخش تر است .

این روزها مغرورم ، هیچ کاریکاتوریستی را ( به غیر از کسانی که الگوی خودم قرار داده ام ) آدم حساب نمیکنم . این روزها فقط با کارهای خودم حال میکنم . ساعتها نگاهشان میکنم و از دیدنشان کیفور میشوم . این روزها خودم را درک میکنم و گُر میگیرم از خوشی ! همین

+;نوشته Ø
´Ø¯Ù‡ در ;2008/5/31ساعت;17:56 توسط;.:ALITAJADOD:.; |;