رد شدن به محتوای اصلی

سایه ی همسایه

چه همه نشسته ای و عکسهایت را از ابتدای خلقتت تا همین آخرینش که در پارک و سیزده بدر و روی ترن هوایی انداخته ای، که انداخته اند ازت نگاه کرده ای و خودت را با صورتهای گوناگون دیده ای اما حواست به این مطلب نبودکه کسان دیگری را هم نگاه کنی . آدمهایی که نه فامیلند آنجا و نه می شناسیشان . متوجه شده ای آدمهای غریبه داخل عکست را ؟ همانی که دارد پشتت قدم میزند . همانی که کمی آن سو تر نشسته است و بستنی می لیساند و آن کودکی که هم سن کودکی های تو بود آن روزها و توپ بازی میکند اما فلو است ، تار است و نمی بینی چهره اش را . یکبار بیا از نو بنشینیم یا اصلن یک نمایشگاهی بزنیم  از آدمهای غریبه عکسهایمان و فکر کنیم الان کجا هستند و چه می کنند و چه می اندیشند . مهمانان ناخوانده آلبوم خانوادگی ات . مردمانی که تند تند می دوند تا در عکس نباشند مبادا خراب بشود  و حالا برایت مهم می شوند و دوست داری عاقبت به خیر شده باشند . فکر کن به آن انسان تار شده پشت سرت . فکر کن تو هم یکی از آنها هستی در آلبوم  مردی مهاجر در کانادا ، زنی در یک روستا ، دختری در اندیمشک ، پسری در رشت 

+;نوشته شده در ;2010/5/4ساعت;21:10 توسط;.:ALITAJADOD:.; |;

نظرات

سه شنبه 14 اردیبهشت1389 ساعت: 17:41

www.ghalamlink.com لينك باكس قلم لينك - - - براي درج لينک شما در لينک باکسابتداوارد سايت ما شويد.1- کد لينک باکس ما را در قالب وبلاگتان قرار دهيد.2-بعد در سايت ما لينک خود را ارسال کنيد.
وحید گفت…
سه شنبه 14 اردیبهشت1389 ساعت: 21:13

سلام وبلاگ با حالی داریبهم سر بزن
shhn گفت…
چهارشنبه 15 اردیبهشت1389 ساعت: 4:20

پیشاپیش ببخشید بابت کامنت بی ربطم! تازه با این وبلاگ آشنا شدم، راستش این آهنگ پس زمینه ای که گذاشتید بد جور منو گرفت... می خواستم اگه ممکنه یکم اطلاعات بهم بدید، مثل سبکش، اسمش، یا یه سایت که بتونم آهنگ هایی مثلش رو پیدا کنم، اگه جوابم رو اینجا یا توی مِیل بدید ممنون میشم...با تشکر
ديدار گفت…
چهارشنبه 15 اردیبهشت1389 ساعت: 11:23

من هميشه بيشتر از اينكه به عكس خودم نگاه كنم، حواشي عكس رو مي بينم و به لحظه اي فكر ميكنم كه مثل آبروشن افتاده توي تله عكس من!( آبروشن حشره ايه كه روي سطح بركه ها پرواز ميكنه و در تاريكي نور كوچكي رو با خودش اينور اونور ميكنه)
الهام گفت…
چهارشنبه 15 اردیبهشت1389 ساعت: 13:23

من یه عالمه عکس دارم از بدو خلقتم تا الان. ولی همیشه که بر میگردم بهشون نگاه می کنم حالم به طرز وحشتناکی بد میشه . یجور حسرت یجور غصه یجور حس پایان . ولی شاید از الان یه حس سوال هم اضافه بشه به همه این حس ها. دنیای غریبین دنیای عکسها. هم دوسشون دارم و هم ازشون متنفرم . شاید قبل از اینکه دنبال اون آدما تو عکسامون باشیم بهتره اول خودمون توشون پیدا کنیم . من که گاهی خودم تشخیص نمیدم تو عکسام . ترسناکه .
فاخته گفت…
چهارشنبه 15 اردیبهشت1389 ساعت: 13:48

برم يه نگا به عكسام بندازم......
چهارشنبه 15 اردیبهشت1389 ساعت: 21:39

یا توی آلبوم سبز سرِ شاخک داری در ستاره ای دور! آخ خ خ خ خ، اگر شده باشد... !
سحر گفت…
پنجشنبه 16 اردیبهشت1389 ساعت: 1:14

سرگرمی سه سال زنگ تفریح من و دوستام توی دبیرستان این بود که گذشته و آینده ی بقیه بچه های مدرسه رو که 800 نفر بیشتر بودند ، حدس بزنیم.منم گاهی آدم های کمرنگ اطرافم رو پررنگ می کنم.خوبه آدم گاهی خودش رو بزاره جای همون آدم ها .مثل همون راننده تاکسی یه که نزدیک بود بره زیر ماشین.این جوری بهتر می شه باهاشون ارتباط برقرار کرد.در مورد بقیه ی نوشته هات هم .... خیلی خوشم می آد!!
سحر گفت…
پنجشنبه 16 اردیبهشت1389 ساعت: 1:19

در مورد عکس هم ، باید بگم چیز عجیبی یه . من این رو وقتی فهمیدم که بعضی از عکس ها شدند "آخرین عکس های بابام"!!!!!!!!نگاه ها معنی پیدا کرد. تماس های دست ها و صورت ها باهم ...همه ارزشمند شدند.آدم های الکی یه توی عکس ها هم که دنیایی دارند.عجب چیزی گفتی ها! کلی ذهنم مشغول شد
نوا گفت…
پنجشنبه 16 اردیبهشت1389 ساعت: 10:33

يادم رفت بگم، لينكهاي سايت تو هم همان تصاوير در حاشيه عكس بودند كه حذفشان كردي!
_______________
ALITAJADOD پاسخ ميدهد :
لینکها هستند فقط نمی دانم چرا در Internet explorer نمایش داده نمی شوند . اتفاقن گودری اش هم کرده ام !
حامد گفت…
جمعه 17 اردیبهشت1389 ساعت: 23:42

همیشه بهشون فکر کرده بودم...آدمای غریبه ی عکسام...اما هیچوقت جدی نگرفته بودم...اینطوری که نگاه کردید و گفتید جالبه..
علیرضا گفت…
جمعه 17 اردیبهشت1389 ساعت: 23:58

همیشه که نه، اما گاهی خب بهشون فکر می‌کنم...رای میگین، انگار جزئی از زندگی باشن، انگار ...
شبنم گفت…
شنبه 18 اردیبهشت1389 ساعت: 18:4

یه هفته زمان برد تا آرشیوتون رو بخونم.از سال 87 که بیشتر مینویسید و کمتر میکشید(طرح). نوشته هارو بیشتر دوست دارم. از اون بهروز(به روز) ها هم نیستم من مه روزشونم.خیلی وقته میشناسمت ولی کامنت......به هر حال قلمت خوبه چه روی کیبورد چه روی کاغذ.پاینده باشی و درک شده.
فسانه گفت…
شنبه 18 اردیبهشت1389 ساعت: 22:21

اگر به آدمهای محو شده فکر نمی کردید، اگر برایتان مهم نبودند و آرزوی عاقبت بخیریشان را نداشتید که کاریکاتوریست درک نشده ی ما نبودید. همین هاست که اینجا را اینهمه دوست داشتنی کرده.
تلخک گفت…
یکشنبه 19 اردیبهشت1389 ساعت: 15:51

دیروز از قضا ایمیلی دریافت کردم که نقش آدم زمینه بسیار پر رنگ بود . ایشان داشتند با تمام قوا پشت سر دو نفر اصلی روی یک تخته سنگ کار خرابی می کردند . بلافاصله یاد پست شما افتادم کاش ایمیل شمارا داشتم تا برایتان بفرستم اندکی گشایش روح شود .
a گفت…
یکشنبه 19 اردیبهشت1389 ساعت: 23:27

سلام وسايل براي كاريكاتور كشيدن معرفي مي كنين؟كتاب يا كاس هم اگه شد!
_______________
ALITAJADOD پاسخ ميدهد :
دیدن بهتر کلاس است . همین
شیما گفت…
دوشنبه 20 اردیبهشت1389 ساعت: 10:32

من وقتی دارم عکس می بینم همیشه به اون آدما فکر میکنم ...اینکه الان کجان... ....الان دارن به چی فکر میکنن ...خوشبختن یا نه ...اصلا فکرشم میکنن که من الان دارم بهشون نگاه میکنم؟...این نفوذ توی فکر آدما واسم خیلی جالبه ....خیلی درکت کردم درک نشده...من حتی از این هم پا فراتر گذاشتم به سرنشین های ماشینایی که از پنجره ی اتاقم میبینم فکر میکنم ....حتی به سر نشین های هواپیماها!!!!!انگار دیگه زیادی خلم
_______________
ALITAJADOD پاسخ ميدهد :
نه خل نیستید . چون من هم نیستم :) من هم همیشه به آن 500 ششصد نفری که دارند بالای سرم پرواز می کنند و شاید اصلن در این کشور پیاده هم نشوند فکر میکنم
مسافر گفت…
چهارشنبه 22 اردیبهشت1389 ساعت: 12:19

چه حس قشنگ و نگاه قشنگتری .شاید هیچ وقت پس زمینه ی عکستون نبودم یا با هواپیما از بالا سرتون رد نشدم اما از صمیم قلب بهترینها رو براتون آرزو می کنم .ممنون به خاطر دید قشنگ و تازه ای که وارد زندگیم کردید .
پنجشنبه 23 اردیبهشت1389 ساعت: 12:15

از وبلاگ شما دیدن کردم جالب بود خوشحال می شم با هم تبادل لینک کنیم.
‏فریا گفت…
دید جالبیه:)
تا حالا اینجوری تگاش نکردم

پست‌های معروف از این وبلاگ

یادداشتهای پراکنده

  روزهای زیادی از کودکی تا همین امروز که نرم نرم دارد ۴۳ سالم میشود تنها، اندوهگین و در انزوا بودم. هربار به گذشته برمیگردم یادم می‌آید یک گوشه ساکت‌تری نشسته بودم. توی حیاط خلوت پشت خانه، توی اتاق، توی آن اتاق مملو از لباس مهمانی‌ها، توی آیینه خیره به چشمهام، توی کارگاهم، گوشه‌ی یک روستا، پشت مبل بزرگ خانه وقتی همه خواب بودند و مادر نبود و من همیشه بی‌دلیل گریه میکردم! گریه کردن به مثابه خود ارضایی و به مثابه مناجاتی چیزی بود. حالا نمیدانم دیر شده یا نشده. اما نه تنها نمیخواهم گریه کنم بلکه میخواهم خیلی آگاهانه برگردم پشت مبل سیاه، توی حیاط خلوت و سایر جاها، موسیوی کوچک گریان را در آغوش بگیرم و بگویم ببین نمیخوام بهت بگم قرار است این‌گوهی که توشیم جای بهتری بشه اما باور کن اصلا ارزشش را نداره. میدونم قراره چی بشه، من از همونجا اومدم پیشت، اما ببین من من من من همیشه خدا کنارت هستم.. ما باهم این رو هم رد میکنیم .. موسیو تاجینو روز رحلت  #یادداشت_های_پراکنده
• -با تندی مشکلی نداری؟ -نه من واقعا غذای تند دوست دارم.  این سوال و جواب رایج بین من و آنهایی است فهمیده‌اند به بمبئی قرار است بروم.  برخلاف چیزهایی که شنیدم و خواندم بمبئ خوشبو و مهربان است. از هر دکان و دکه و دستفروشی بوی خوب عود می‌آید. حیوانات کنار آدمیزاد زندگی میکنند و هرکسی سرش به کار خودش و آتیش به انبار خودش است.  از روز اول دوست مهربانم فهد و گلناز همسر ایرانیش سخاوتمندانه پذیرایی‌ام کردند. اگر نبودند قطعا کلی تجربه‌ی هیجان انگیز در غذاهای هندی را از دست میدادم.  هاستلم در بمبئی چند خانه با خانه‌ی صادق هدایت فاصله دارد. خانه‌ای که هدایت شاهکارش بوف کور را در آن نوشت و به دلیل ممنوعیتش در همینجا در تعداد معدودی چاپ کرد. داخل خانه رفتم. درها و آدمها جدید شده بودند. نرده‌ی چوبی اما همان بود. به عادت جدیدم که دست رو اجسام میگذارم و حسشان میکنم، جای دست آن فوق‌العده‌ی نا امید را حس کردم که سیگار به لب میرود تا کنار اقیانوس هند به زن اثیری، لکاته، مرد خنزرپنزری و سایه‌اش فکر کند.. راستی در همسایگی من و هدایت اقیانوس هند است.  آدرس من در بمبئی: هاستل پانادا بکپک

یادداشت‌های پراکنده

  از نظر من تنها دو فصل وجود دارد. فصل سرد و فصل گرم.   اما چند روز کوتاهی بین این دو فصل است. نه گرم و نه سرد. سبز و تنها. روزهایی برای سفر به خاطرات. گویی طبیعت میخواد تورا یاد کودکیت بیاندازد و ملقمه‌ی عطرها تورا هر روز که نه، هر دقیقه به خاطره‌ای میکشاند.  از نظر من بهشت جاییست که تو با هر عطر یاد خاطره که نه، به همان خاطره خواهی رفت #یادداشت_های_پراکنده  موسیو