آخرش كه چي؟ يا من پرتوقع شدم يا مدل زمونه اينطوري شده. به جاناتان گفتم برنامت چيه؟ گفت برنامه چي؟ گفتم واسه آينده . گفت هيچي ميرم تركيه پناهنده ميشم. بعدش ميرم استراليا با كانگوروها بپر بپر ميكنم. چيه اينجا؟

خواستم بگم ميشه نري ؟ ميشه هميشه بموني ؟ ميشه تو ديگه تنهامون نذاري؟ تو هم بري تك ميوفتيم، ديگه كسي نيست باهاش حرفم بزنيم

اما نگفتم بهش، فقط گفتم: استراليا لايه اوزون پاره پوره است، كرم ضد آفتاب هر دفعه بزن ميري بپر بپر

نمیخوایید آجیل رو تحریمش کنیم امسال ؟ 

ما پارسال با تاسی بر تحریمها خانوم خونه رو راضی کردیم نخریم. امسال چیه برنامه؟ فقط ماهی قرمز آدمه؟ ما آدم نیستیم؟ ترحیم کنید بره دیگه. ( هه هه میگم ترحیم، تحریم بابا ) ما هم حمایت خودمون رو دریغ نمیکنیم و محکم تر از پارسال فشارش میدیم لایکو. سیب و پرتخال هم تحریم کنیم. اصلن خونه نیستیم که. می‏ مونه تو یخچال میپوسه. موز و بگو سیاه میشه و مزه نجسی و عرق کیشمیش میگیره. شیرینی نخودچی هم که نرسیده به دهن آدم پودر میشه تو هوا. تحریمش کنیم دیگه. 

یکاری کنیم اصلن. خب؟ برداریم نوروزو تحریمش کنیم. دلت میاد زمستون ؟ خوشتیپی همیشه. شالگردن داری. عکس برف نو به اشتراک میذاری. نسکافه میخوری با ساقه طلایی، کنار بخاری میشینی، ها میکنی به شیشه، روش قلب میکشی یه تیرم اینجوری کج توش، صبحها پتو رو میکشی رو سرت و میگی ولش کن بذا بازم بخوابم و اینا

یه عالمه لایک جمع کنید تا شاید خدا هم خواست این باهار رو جمع کنه بندازه یه روز دیگه

روز ولنتاین همیشه ما تو خونه درگیریم.
میگه امروز بود که، گفتی دیروزه. گفتم : دیروزِ خارجیا نصفش تو امروز ماست . میگه: کوفتم واسم نخریدی میگم: تو چرا نخریدی برام اگه راست میگی؟ میگه تو باید بخری، تو مَردی گفتم :خارجیه ها! ایرانی نیست که. سیره نبوی نیست که مرد فولان باشه زن بیسار. بعدشم ما ایرانی هستیم فرهنگی والا و چیز داریم. روز سپندارفولان روز عاشقیت ماست. میگه چه روزیه این که گفتی؟ میگم: نمیدونم شب زفاف کوروش کبیر با زنش. میگه: زنش کی بود ؟ میگم نمیدونم زن که مهم نیست که. مرد مهمه کوروش مهمه که کبیر بود بقیه مهم نیستن. زنش یه ضعیفه ای بود که مرد از دومنش به معراج رفت
میرم از تو یخچال دوتا شکلات قلب محصول شرکت داداش برادر تبریز بر میدارم میگم بیا ولنتاینت مبارک. میگه مرسی. اونیکی رو میدم دستش میگم تو هم اینو بده بمن. میگیره میگه بیا ولنتاین تو هم مبارک

برای گربه ام که رفته گریه میکنم.
هی بغض و هی گریه. نگاه به جای خالی اش میکنم اشک میریزم. تصور اینکه کجاست و چه میکند با گرسنگی و سرما و گربه های نر بی شاخ و دم .برای اولین برخوردش و مواجهه با گربه های دیگر. برای غریبگی اش. برای اینکه هنوز پایش به دنیا باز نشده حامله خواهد شد.برای بچه هاش که لیسشان میزند گریه میکنم. برای تنهایی‏ اش و تنهایی ام ..
 با اینکه هنوز جایی نرفته و روی پاهایم نشسته ولی من دارم تایپ میکنم و گریه میکنم

آن سالی که برف چند متری رشت آمد ما یکی دوروز اسیر شده بودیم توی خانه.بخاری گازی نداشتیم و شوفاژمان هم بخاطر قطع برق خاموش شده بود. یخ داشتیم میزدیم. میترسیدیم بخوابیم شاید مثل فیلمها خواب به خواب برویم.

شهرزاد فکر میکنم دوساله بود. هرکسی زنگ میزد و چیزی میگفت. راهکار ارائه میکرد. که چطوری خودمان را گرم کنیم. میگفتند مبلها را نزدیک کنید و رویش پتو بیاندازید و بروید زیرش مثل چادر اعتصابیون اکراینی حالش را ببرید. عین بچگی ها مثلن. دوماد قنادمان میگفت فر گاز را روشن کنید و دربش را باز بگذارید بماند. میگفت توی کارگاه همیشه همین کار را میکنیم . اینکار کمی جواب داد. اما مشکل ما در برابر مشکل یکی از اهالی محل که مادر بزرگ پیرشان همان شب مرده بود خیلی کوچک بود. 

آمبولانس نمیتوانست بیایید و جنازه را تحویل بگیرد. آنها بگو چیکار کردند ؟ مادر بزرگ را بردند توی برفهای باغچه و روش برف ریختند. نمیشد که مادربزرگ دو سه روز همانطوری روی کاناپه بشیند یا روی تخت دَمر بیوفتد. شما فکرش را بکن مادر بزرگ توی حیاط زیر یخهاست و تو توی خانه نشستی و داری ناهار میخوری. شب را بگو ! شب را چیکارش میکنی؟ بری بخوابی و یک جنازه ولو مادربزرگ توی باغچه منتظر باهار باشد؟ 

روزگار بدی بود آن دوسه روز ِبی لاوارث

دیشب یادم نمی آید کی بود. چه ساعتی بود. زنگ خانه را زدند. از توی آیفون مردی بود که معلوم نمیکرد کی است. نمیشناختمش. گفت یک دقیقه آقا بیایید دم پنجره. رفتم. از چیزی که دیدم وحشت کردم. جمعیتی سه چهار هزار نفری آمده بودند توی کوچه زیر ساختمان جمع شده بودند. نور یکهو رفت روی مردی مو فرفری که در آن میانه ایستاده بود. همه جیغ کشیدند. رضا یزدانی بود.با آن صدای چیزش گفت : علی جان میدونستم میخوای بیای کنسرتم اما چون کسی رو نداشتی باهات بیاد و همه توی فامیلت و خونتون از من بدشون میاد ( خنده حضار) خودم اومدم اینجا با اینا. که فکر نکنی ما اونجا داریم تنهایی حال میکنیم واسه خودمون برادر.

من اشک توی چشام فولان شد. میخواستم بگم از کجا میدونستی تو ؟ نگفتم . مچ مردم را نباید گرفت. 

در ادامه گفت: این شعر رو تقدیم میکنم به تو علی جونی و خواند: حوصله ندارم اما همهی قصه رو میگم / همه قصه رو حتا اونجایی که دوست ندارم ...

من انگار توی این دنیا نبودم. ملت جیغ میکشیدند و یزدانی همینطوری داشت اوج میگرفت..

آهنگ تمام شد. بعد به دستور او برایم هورا کشیدند و استادیوم طور علی علی گفتند و متفرق شدند

من اما همانطوری دم پنجره ماندم و به آن دوتا معتادی که از اول کنسرت همانجا نشسته بودند و خیال رفتند نداشتند خیره شدم تا ساعت بیست و پنج شب. آنقدر که نسکافه ام از دهن افتاد و یخ کرد

دست و دل آدم به هيچكاري نمي‌رود تا وقتي همش به خودت ميگويي ميخواهم بروم و بروم. يك رنگ به اين

ديوارنزدم. لامپ سوخته را عوض نكردم. خاك روي دكور را نگرفتم. ميگويم تو رابينسون كوروزئه هستي و بالاخره يكروز اين جزيره را به حال خودش خواهي گذاشت و خواهي رفت. برای خانه هرکاری میکنم توی دلم میخندم و میگویم:" کاغذ دیواری ؟ سینمای خانگی؟ که چی؟ بعدن چطوری میخوای اینها را بذاری و بری؟ "

رفتن را هم که بلد نيستم بدبختي. نه چيز رفتن نه چيز ماندن و اين حرفها.

با فكر رفتن دارم خودم را آزار ميدهم. فكرش هم آنقدر بزرگتر از خودش شده كه ديگر نميشود اجرايش كرد. ماندن اينجا هم دارد داستانی میشود برای خودش. عذاب آور ميشود. شهر خالي شد از مردم و سکنه. مردمي كه دوستشان دارم. مثل سرخپوستی كه قبليه اش قتل عام شده دست توي جيبم توي خيابان راه ميروم و به خيال انتقام گرفتن از زندگي ، بهشت تخيلي براي خودم ميسازم. هه.. !

نميدانم از رفتن دوستانم غمگينم يا از نرفتن خودم. واقعن نمیدانم. چه قرار است بشود؟ دنبال نشانه ای چیزی میگردم. نشانه هم اگر پیدا بشود بلد نیستم تفسیرش کنم. انتقام هم کار درستی نیست، سر خودم را به باد میدهم.

سر میز شام درباره پارکت کردن کف خانه حرف میزنیم. من میگویم "باشه میریم قیمت میکنیم " اما بیشتر به این فکر میکنم بروم روی سقف خانه بنویسم Help