رد شدن به محتوای اصلی

چی کنم چیکار کنم ، تو منو نشناختی

جایتان خالی کنار دریا بودم . شب کنار دریا واقعن زیباست . بروید و ببینید .  وقتی به دریا خیره میشوید مخصوصا اگر آرام باشد احساس میکنید لبه ی دنیا ایستاده اید و آنطرف چیزی نیست و پوچ است انگار ... میترسم مرگ هم این مدلی باشد و یاد  اِد هریس در فیلمی که نامش یادم نیست و نقش کشیشی سست ایمان را بازی میکرد می افتم که میگفت : اگرمردیم و دیدیم آنطرف خبری نیست مثل خر وا میستیم همدیگرو نگاه میکنیم  !

باری  ;موضوع چیز دیگری است . یکی از همراهان همانجا لب هیچ از من پرسید که چه احساسی دارم و من هم بی تعارف گفتم دسشوئی دارم . و جناب را شگفت آمد از این رک گوئی .ولی بینی بین الله همین احساس را داشتم . و آن هم به علت لغزیدن موجها روی هم و صدای شُر و شُر آب بود که این ماجرا را رقم میزد . اهل فن میدانند این صدای قطرات آب چه بلایی سر شرف وناموس مثانه می آورد. بی خود نیست در جاهایی که آزمایش میگیرند آب را باز میگذارند برود به امان خدا !

به آن جوان گفتم من هم روزی همانند تو اینجا لب دریا می آمدم و به دور دستها خیره میشدم و روی شنهای ساحل می نشستم و ترانه : " چرا وقتی که آدم تنها میشه " خدا بیامرز اصلانی (!) را میخواندم و عاشق میشدم .عاشق هر کور وکچلی که از همه زرنگتر بود و زودتر به ذهنم می آمد . روی ماسه ها شکلهای عاشقانه می کشیدم تا آب بیاید و ببردش اما حالا فقط همین احساسی را دارم که گفتم ..باور کن .

چقدر عوض شدم . دلم میخواهد به خودم دروغ بگویم و بازهم فریدون فروغی گوش بدهم و در حسرت گیتار بسوزم دلم میخواهد خودم را هنوز همانند جوانی 17 ساله ای بدانم که به دور دستها خیره میشود و آرزوی فتح دنیا دارد اما اینروزها با نگاه کردن به دور دستها یاد بدهکاری و قسط و سردردی که دارد جدی میشود و این کابوسهای سریالی می افتم و در همان توالت ، ولو عمومی به آرامش میرسم.

چقدر عوضی شدم ...

 

پ.ن : قالب را عوض میکنم . به خودم هم حال نمیدهد کسی به غیر از سایکو قالب ساز دیگری سراغ ندارد ؟

+;نوشته شده در ;2008/8/9ساعت;20:11 توسط;.:ALITAJADOD:.; |;

نظرات

افرا گفت…
شنبه 19 مرداد1387 ساعت: 20:53

خداييش تا آخر عمرتم بگردی قالب به توپی قالب من پيدا نمی کنی.چيه هی شلوغش می کنين!
مانی گفت…
شنبه 19 مرداد1387 ساعت: 22:40

این نقل قولت از اد هریس فوق العاده بود. کلی خندیدم. اما اون احساسی که داشتی رو توی فیلم فارست گامپ هم هست. جایی که جان کندی از قهرمان (فارست گامپ) میپرسه چه احساسی داری؟ میگه دستشویی دارم. چون قبلش 17 بطری نوشابه خورده بودچرا قالب رو میخوای عوض کنی؟ قشنگه که. راستش وقتی میبینمش یه جوری میشم. یه حس Suicide. البته از نوع دلپذیرش. از اوناهایی که آدم رو آزاد میکنه. از اونایی که آدم میتونه باهاش پرواز کنه.ببخشید. زیادی مزخرف گفتم. کاریکاتورات کو؟ چرا دیگه نمیکشی؟ یه کمی شادتر. نه مثل بختک...سعی کن شاد باشی علی تجدد. بخدا حیفی.
خوش خط گفت…
یکشنبه 20 مرداد1387 ساعت: 0:28

ادمها عوض میشن.. گاهی شاید عوضی هم میشن.. انیکه به خاطر دسشوی فکر کری عوضی شدی سسسسسسسسخت در اشتبهای علی جان....ولی خداییش شب دریا رو هستم .. چه حسی داره.. و این قرض و ضوله و قسط و کوفت و زهرمار رو! :(
آندیا گفت…
یکشنبه 20 مرداد1387 ساعت: 7:58

این قالب که قشنگتر است
بهاره گفت…
یکشنبه 20 مرداد1387 ساعت: 11:9

یعنی الان ما رو ضابع کردی که درباره ی قالبت نظر دادیم تعریف کردیم دیگه؟!جوان های 17 ساله ی الان هم به دور دست ها خیره نمی شن با آرزوی فتح دنیا.این مال 17 ساله های قدیم بود.کی 17 ساله ی امروز دل خوش داره که بشینه زل بزنه به دریا با رویاهای خوش؟
_______________
ALITAJADOD پاسخ ميدهد :
نه اطمینان داشته باش قالب بعدی بهتر خواهد بود
bITA گفت…
یکشنبه 20 مرداد1387 ساعت: 15:58

قالب وبلاگ من ، Movable Type است و دریا هنوز برای من عزیزترینه، حتی اگه کنارش پوشک مستعمل بچه افتاده باشه، و حتی اگه مجبور باشم منظره هموطنان با لباس زیر خیس رو تحمل کنم ...
bITA گفت…
دوشنبه 21 مرداد1387 ساعت: 18:19

راه مبارزه با سوسک ... امیدوارم پوزخند به "سوسک ترسان" نباشه ... منتظرم !
شکوفه گفت…
سه شنبه 22 مرداد1387 ساعت: 2:56

مثانه
فریدا گفت…
سه شنبه 22 مرداد1387 ساعت: 19:16

اولا چه قالب خوشگلی ...دوما مساله سن و سال نیست ... مساله همونه که عوضی شدیم !!! ولی به گمونم بشه درستش کرد رفیق ...

پست‌های معروف از این وبلاگ

یادداشتهای پراکنده

  روزهای زیادی از کودکی تا همین امروز که نرم نرم دارد ۴۳ سالم میشود تنها، اندوهگین و در انزوا بودم. هربار به گذشته برمیگردم یادم می‌آید یک گوشه ساکت‌تری نشسته بودم. توی حیاط خلوت پشت خانه، توی اتاق، توی آن اتاق مملو از لباس مهمانی‌ها، توی آیینه خیره به چشمهام، توی کارگاهم، گوشه‌ی یک روستا، پشت مبل بزرگ خانه وقتی همه خواب بودند و مادر نبود و من همیشه بی‌دلیل گریه میکردم! گریه کردن به مثابه خود ارضایی و به مثابه مناجاتی چیزی بود. حالا نمیدانم دیر شده یا نشده. اما نه تنها نمیخواهم گریه کنم بلکه میخواهم خیلی آگاهانه برگردم پشت مبل سیاه، توی حیاط خلوت و سایر جاها، موسیوی کوچک گریان را در آغوش بگیرم و بگویم ببین نمیخوام بهت بگم قرار است این‌گوهی که توشیم جای بهتری بشه اما باور کن اصلا ارزشش را نداره. میدونم قراره چی بشه، من از همونجا اومدم پیشت، اما ببین من من من من همیشه خدا کنارت هستم.. ما باهم این رو هم رد میکنیم .. موسیو تاجینو روز رحلت  #یادداشت_های_پراکنده
• -با تندی مشکلی نداری؟ -نه من واقعا غذای تند دوست دارم.  این سوال و جواب رایج بین من و آنهایی است فهمیده‌اند به بمبئی قرار است بروم.  برخلاف چیزهایی که شنیدم و خواندم بمبئ خوشبو و مهربان است. از هر دکان و دکه و دستفروشی بوی خوب عود می‌آید. حیوانات کنار آدمیزاد زندگی میکنند و هرکسی سرش به کار خودش و آتیش به انبار خودش است.  از روز اول دوست مهربانم فهد و گلناز همسر ایرانیش سخاوتمندانه پذیرایی‌ام کردند. اگر نبودند قطعا کلی تجربه‌ی هیجان انگیز در غذاهای هندی را از دست میدادم.  هاستلم در بمبئی چند خانه با خانه‌ی صادق هدایت فاصله دارد. خانه‌ای که هدایت شاهکارش بوف کور را در آن نوشت و به دلیل ممنوعیتش در همینجا در تعداد معدودی چاپ کرد. داخل خانه رفتم. درها و آدمها جدید شده بودند. نرده‌ی چوبی اما همان بود. به عادت جدیدم که دست رو اجسام میگذارم و حسشان میکنم، جای دست آن فوق‌العده‌ی نا امید را حس کردم که سیگار به لب میرود تا کنار اقیانوس هند به زن اثیری، لکاته، مرد خنزرپنزری و سایه‌اش فکر کند.. راستی در همسایگی من و هدایت اقیانوس هند است.  آدرس من در بمبئی: هاستل پانادا بکپک

یادداشت‌های پراکنده

  از نظر من تنها دو فصل وجود دارد. فصل سرد و فصل گرم.   اما چند روز کوتاهی بین این دو فصل است. نه گرم و نه سرد. سبز و تنها. روزهایی برای سفر به خاطرات. گویی طبیعت میخواد تورا یاد کودکیت بیاندازد و ملقمه‌ی عطرها تورا هر روز که نه، هر دقیقه به خاطره‌ای میکشاند.  از نظر من بهشت جاییست که تو با هر عطر یاد خاطره که نه، به همان خاطره خواهی رفت #یادداشت_های_پراکنده  موسیو