رد شدن به محتوای اصلی

درخت بی زمین




 دل مرا کباب کردی که تو با آن عکس شیکاگو ات که  .  چقدر من دلم تنگ میشود برای آنجا ! من چرا باید دلم تنگ بشود ؟ من هیچوقت آنجا نیستم. من دلم برای کسانی تنگ میشود که هرگز ندیده ام ، دلم برای جایی تنگ میشود که هرگز نبوده ام . .  من اینگونه آدمی هستم . من دلم تنگ است واقعن برای قدم زدن روی سنگ فرشهای مادرید و تنریف . من دلم تنگ است برای رستورانهای نیویروک . برای آن شیشه باران خورده . برای آن سس های روی میز . من دلم تنگ دختر لاغری است که مرا تنها گذاشت و به مینیسوتا رفت . من دلم برای پسرم میسوزدکه رفته است جنگ جهانی . من دلم در گرو  مادر پیرم است که منتظر نامه من از اردوگاه نازی در ورشوی لهستان چشم به در دوخته است . من دلم برای کافه های پاریس تنگ است  . برای موسیو لومر که هر روز سر ساعت می آمد و همان همیشگی رو می خواست .
من کجای این جهانم ؟ من چه وقت این زمانم ؟
 من هرکجا هستم باشم .
سر جایم نیستم قطعن


پ.ن : لابه لای نامه نگاری های الکترونیک







نظرات

Mute Vision گفت…
شاید توی تمام این زمان ها بودی...حسی که گاهی سراغ منم میاد .
‏ناشناس گفت…
هر کجا هستم باشم وقتی آسمان و زمین هم به تخم دیگران است ..
sara933 گفت…
من عاشق کسایی می شم که هیچ وقت نبودند!!!
‏ناشناس گفت…
man vali kheili fek mikonam sare jamam! albate tool keshid kolli ta intori shod...shayad chand sale dige sare jaye khodetoon bashin...khode khode khodetoon

پست‌های معروف از این وبلاگ

یادداشتهای پراکنده

  روزهای زیادی از کودکی تا همین امروز که نرم نرم دارد ۴۳ سالم میشود تنها، اندوهگین و در انزوا بودم. هربار به گذشته برمیگردم یادم می‌آید یک گوشه ساکت‌تری نشسته بودم. توی حیاط خلوت پشت خانه، توی اتاق، توی آن اتاق مملو از لباس مهمانی‌ها، توی آیینه خیره به چشمهام، توی کارگاهم، گوشه‌ی یک روستا، پشت مبل بزرگ خانه وقتی همه خواب بودند و مادر نبود و من همیشه بی‌دلیل گریه میکردم! گریه کردن به مثابه خود ارضایی و به مثابه مناجاتی چیزی بود. حالا نمیدانم دیر شده یا نشده. اما نه تنها نمیخواهم گریه کنم بلکه میخواهم خیلی آگاهانه برگردم پشت مبل سیاه، توی حیاط خلوت و سایر جاها، موسیوی کوچک گریان را در آغوش بگیرم و بگویم ببین نمیخوام بهت بگم قرار است این‌گوهی که توشیم جای بهتری بشه اما باور کن اصلا ارزشش را نداره. میدونم قراره چی بشه، من از همونجا اومدم پیشت، اما ببین من من من من همیشه خدا کنارت هستم.. ما باهم این رو هم رد میکنیم .. موسیو تاجینو روز رحلت  #یادداشت_های_پراکنده
• -با تندی مشکلی نداری؟ -نه من واقعا غذای تند دوست دارم.  این سوال و جواب رایج بین من و آنهایی است فهمیده‌اند به بمبئی قرار است بروم.  برخلاف چیزهایی که شنیدم و خواندم بمبئ خوشبو و مهربان است. از هر دکان و دکه و دستفروشی بوی خوب عود می‌آید. حیوانات کنار آدمیزاد زندگی میکنند و هرکسی سرش به کار خودش و آتیش به انبار خودش است.  از روز اول دوست مهربانم فهد و گلناز همسر ایرانیش سخاوتمندانه پذیرایی‌ام کردند. اگر نبودند قطعا کلی تجربه‌ی هیجان انگیز در غذاهای هندی را از دست میدادم.  هاستلم در بمبئی چند خانه با خانه‌ی صادق هدایت فاصله دارد. خانه‌ای که هدایت شاهکارش بوف کور را در آن نوشت و به دلیل ممنوعیتش در همینجا در تعداد معدودی چاپ کرد. داخل خانه رفتم. درها و آدمها جدید شده بودند. نرده‌ی چوبی اما همان بود. به عادت جدیدم که دست رو اجسام میگذارم و حسشان میکنم، جای دست آن فوق‌العده‌ی نا امید را حس کردم که سیگار به لب میرود تا کنار اقیانوس هند به زن اثیری، لکاته، مرد خنزرپنزری و سایه‌اش فکر کند.. راستی در همسایگی من و هدایت اقیانوس هند است.  آدرس من در بمبئی: هاستل پانادا بکپک

یادداشت‌های پراکنده

  از نظر من تنها دو فصل وجود دارد. فصل سرد و فصل گرم.   اما چند روز کوتاهی بین این دو فصل است. نه گرم و نه سرد. سبز و تنها. روزهایی برای سفر به خاطرات. گویی طبیعت میخواد تورا یاد کودکیت بیاندازد و ملقمه‌ی عطرها تورا هر روز که نه، هر دقیقه به خاطره‌ای میکشاند.  از نظر من بهشت جاییست که تو با هر عطر یاد خاطره که نه، به همان خاطره خواهی رفت #یادداشت_های_پراکنده  موسیو