1 مجلس ختم رفته بودیم و نشسته و به چرت و پرتهای آن بابایی که داشت یک چیزی میخواند و ملت ضجه موره میزدند گوش جان می نمودیم .زیرا گوش نمیدهیم ما به کسی اصولن .
2 یارو از موقعیت پیش آمده سوء استفاده اش ر امی برد و ملت و علی الخصوص نسوان داشتند جر میدادند خودشان را . من آنجا چکار میکنم ؟ من اصلن کجای این زندگانی سر جای خودم هستم که حالا آنجا باشم ؟ من خودم را اینگونه دلداری می دادم . آن یاروی عینکی اگر وسط حرفهایش میگفت پفک نمکی مینو یا پودر ماشین لباس شویی شوما ملت اصلن نمی فهمیدند و گریه میکردند . من حواسم جمع است که این را میگویم چون هیچوقت نشده شور حسینی مرا بردارد چه در عزا چه در عروسی .
3 یکبار هم در یک عروسی خدا را به سر شاهد میگیرم وسط آن رقص نور و لنگ پاچه ها که رفته بود روی هوا خواننده داد میزد : اشی مشی .... شامپو اوه ... پفک اشی مشی .. . باورش سخت است اما اعتماد کنید به من . مردم خیلی مشعوف بودند و سینه ها و باسنها را با هر کدام از این کلمات می لرزاندند . من ؟ من داشتم به این هنر مردم سرزمینم که میتوانند با گفتن نام اشی مشی لرزه به اندام ملت بیاندازند عبرت انگیز نگاه میکردم . .. بله دید میزدم در اصل .
4 ختم را داشتم میگفتم . آن یاروی عینکی گلواژه هایش که ته کشید به کناری لغزید و میکروفن را به آخوندی جوان داد . من خواستم بلند بشوم بروم رد کارم . گفتم اینیکی دیگر واقعن اعصابی میخواهد که در من دیگر نیست . اما برگشتم دیدم از صد نفری که آنجا بودند ، نود و پنج نفر بلند شدند به نشانه اعتراض مسجد را ترک کردند . دلم سوخت برای روحانی جوان. وانگهی من آن وسط یکهو تنها شدم . دقیقن وسط در وسط مسجد . یعنی اگر یک ضربدر بزرگ میزدی وسط مسجد دقیقن من آن نقطه پرگار بودم .
5 نمی توانستم یک تکانی هم به خودم بدهم . تا کج میشدم راست میشدم . روحانی مرا نگاه میکردم . من تنها مخاطبش بودم . برای من حلوا و شیرینی و چای آوردند و دیگری می آمد خورده و نخرده اینها را می برد . و من هی گردنم را به نشانه تائید حرفهایش تکان میدادم . دوست داشتم بگویم بیائید پائین حاج آقا پیش من بنیشنید دوستانه با هم حرف بزنیم در مورد متوفی. یکجورهایی خودمان راست و ریستش کنیم . اما بلند شدم دیگر .
خسته شدم و خواستم بروم که آخوند مرا صدا زد : کجا آقا ؟
میخوام برم سر کارم . یک سری هم باید بروم جایی کار دارم ؟
کجا یعنی ؟
کار دارم حاج آقا نمیتونم بگم همه چیو که .
خب عزیزم یک نیم ساعتی بفرمائید بنشینیــــــــــــــــــــــــــــد عرایضم که تمام شد بعدن با هم خواهیم رفت
نمیشه حاج آقا به جان خودم نمیشه . خیلی دوس دارم . اما باید برم دیگه اصرار نفرمائید خواهشن .
یعنی عجله دارید واقعن ؟ بمانید خودم می رسانمتان
خواستم بگویم دشویی دارم . زشت بود . من اینگونه آدمی هستم دوست دارم شبیه مخاطبم باشم . برای همین گفتم
حاج آقا بول دارم !
روحانی خنیدید و من خنیددم و رعنا آن طرف زنانه خنیدید . روحانی از بالای منبر افتاد پایئن و ریسه رفت از خنده و عمامه اش افتاد و کچل بود و من با خنده و اشک گفتم : حاج آقا !
و اینگونه گند زدیم به ختم مردم
پ.ن : پر واضح است از یکجایی این داستان تخیل نگارنده است . چی فکر کردید واقعن
نظرات
نثوان > نسوان
عذا > عزا
نخرده > نخورده
متوفا > متوفى
اصلن و واقعن و دقيقن و امثالهم را هم كه ارفاق كنيم، با احتساب خواهشن (خواهشاً) كه اصولا غلط فاحش دستورى ست، مى شوى "چهارده". موفق باشى برادر!
واقعاً اینطوری شد؟ یا داری واقعیت رو تحریف میکنی؟