رد شدن به محتوای اصلی

یکی من و از دست خودم نجات بده

1 مجلس ختم رفته بودیم و نشسته و به چرت و پرتهای آن بابایی که داشت یک چیزی میخواند و ملت ضجه موره میزدند گوش جان می نمودیم .زیرا گوش نمیدهیم ما به کسی اصولن . 

2 یارو از موقعیت پیش آمده سوء استفاده اش ر امی برد و ملت و علی الخصوص نسوان داشتند جر میدادند خودشان را . من آنجا چکار میکنم ؟ من اصلن کجای این زندگانی سر جای خودم هستم که حالا آنجا باشم ؟  من خودم را اینگونه دلداری می دادم . آن یاروی عینکی اگر وسط حرفهایش میگفت پفک نمکی مینو یا پودر ماشین لباس شویی شوما ملت اصلن نمی فهمیدند و گریه میکردند . من حواسم جمع است که این را میگویم چون هیچوقت نشده شور حسینی مرا بردارد چه در عزا چه در عروسی .

3 یکبار هم در یک عروسی خدا را به سر شاهد میگیرم وسط آن رقص نور و لنگ پاچه ها که رفته بود روی هوا خواننده داد میزد : اشی مشی ....  شامپو اوه ...  پفک اشی مشی .. . باورش سخت است اما اعتماد کنید به من . مردم خیلی مشعوف بودند و سینه ها و باسنها را با هر کدام از این کلمات می لرزاندند . من ؟ من داشتم به این هنر مردم سرزمینم که میتوانند با گفتن نام اشی مشی لرزه به اندام ملت  بیاندازند عبرت انگیز نگاه میکردم . .. بله دید میزدم در اصل . 

 4 ختم را داشتم میگفتم . آن یاروی عینکی  گلواژه هایش که ته کشید به کناری لغزید و میکروفن را به آخوندی جوان داد . من خواستم بلند بشوم بروم رد کارم . گفتم اینیکی دیگر واقعن اعصابی میخواهد که در من دیگر نیست . اما برگشتم دیدم از صد نفری که آنجا بودند ، نود و پنج نفر بلند شدند به نشانه اعتراض مسجد را ترک کردند .  دلم سوخت برای روحانی جوان. وانگهی من آن وسط یکهو تنها شدم . دقیقن وسط در وسط مسجد . یعنی اگر یک ضربدر بزرگ میزدی وسط مسجد دقیقن من آن نقطه پرگار بودم . 
 5 نمی توانستم یک تکانی هم به خودم بدهم . تا کج میشدم راست میشدم . روحانی مرا نگاه میکردم . من تنها مخاطبش بودم . برای من حلوا و شیرینی و چای آوردند و دیگری می آمد خورده و نخرده اینها را می برد  . و من هی گردنم را به نشانه تائید حرفهایش تکان میدادم . دوست داشتم بگویم بیائید پائین حاج آقا پیش من بنیشنید دوستانه با هم حرف بزنیم در مورد متوفی. یکجورهایی خودمان راست و ریستش کنیم . اما بلند شدم دیگر . 
خسته شدم و خواستم بروم که آخوند مرا صدا زد : کجا آقا ؟ 
میخوام برم سر کارم . یک سری هم باید بروم جایی کار دارم ؟ 
کجا یعنی ؟ 
کار دارم حاج آقا نمیتونم بگم همه چیو که .
خب عزیزم یک نیم ساعتی بفرمائید بنشینیــــــــــــــــــــــــــــد عرایضم که تمام شد بعدن با هم خواهیم رفت 
نمیشه حاج آقا به جان خودم نمیشه . خیلی دوس دارم . اما باید برم دیگه اصرار نفرمائید خواهشن .
یعنی عجله دارید واقعن ؟ بمانید خودم می رسانمتان 
خواستم بگویم دشویی دارم . زشت بود . من اینگونه آدمی هستم دوست دارم شبیه مخاطبم باشم . برای همین گفتم 
حاج آقا بول دارم ! 
روحانی خنیدید و من خنیددم و رعنا آن طرف زنانه خنیدید . روحانی از بالای منبر افتاد پایئن و ریسه رفت از خنده و عمامه اش افتاد و کچل بود و  من با خنده و اشک گفتم : حاج آقا !
و اینگونه گند زدیم به ختم مردم 

پ.ن : پر واضح است از یکجایی این داستان تخیل نگارنده است . چی فکر کردید واقعن

نظرات

Unknown گفت…
زجه موره > ضجه موره
نثوان > نسوان
عذا > عزا
نخرده > نخورده
متوفا > متوفى

اصلن و واقعن و دقيقن و امثالهم را هم كه ارفاق كنيم، با احتساب خواهشن (خواهشاً) كه اصولا غلط فاحش دستورى ست، مى شوى "چهارده". موفق باشى برادر!
Altajino گفت…
فسانه : حسود !
Mute Vision گفت…
:)))))))))) تو فوق العاده ای !
gleam گفت…
تازه اون نقطه می‌شد وسط تقاطع دو خط, نه وسط دایره‌ی پرگار!

واقعاً این‌طوری شد؟ یا داری واقعیت رو تحریف می‌کنی؟
gleam گفت…
یه حس خوبی بهم می‌گه این‌بار موفق شدم کامنت رو بفرستم. نمی‌دونم شد یا نه... توکل به خدا!
Unknown گفت…
اصلاح نموديد! باريكلا!
‏sara گفت…
باید اسم صفحه رو میذاشتید کارتونیست کشف نشده...خیلی جالب بود یعنی عالی بود

پست‌های معروف از این وبلاگ

آوخ چه کرد با ما جان روزگار

    این کاریکاتور را دیده بودی آره ؟ حال روز همیشه من است خب . دوباره اجرایش کردم تا دوباره ببینی تا یادم نرود کجای کارم و کجای دنیا ایستاده ام تک و تنها و جمع اضدادم و خسته نمی شوم از این تکرار پوچ و در هپروتم و خسته ام کلن . نهایت امیدواری است نه ؟ چند خط برایم بنویس . کی است این بابا که پارادوکس اش مرا کشته است لامصب + ;نوشته شده در ; 2009/3/12 ساعت;20:15 توسط;.:ALITAJADOD:.; |;

قبول، فحش کشدار بدهیم

آقا یاخانم مجری بی شرف صدا و سیما احترامن سلام علیکم . خواستم خدمتتان عارض بشوم که من هم دورانی چون تو بودم . همکارت بودم و قبول میکنم که بی شرف هم بودم . چون همان کاری میکردم که تو می کنی ، همانطوری می پوشیدم و ته ریش میگذاشتم که تو می پوشیدی و میگذاشتی ، همان چرندیاتی را می گفتم که تو میگویی. دیشب کفگیر ماکارونی را پرتاپ کردم طرفت و منزل را عصبانی کردم و مونیتور را ماکارانیویی (!)دلم خنک نشد زیاد ، اما حقت بود بس که مزخرف میگویی اینروزها . کاش مزخرف بود فقط . نمی دانم واقعن خیلی تمرین کرده ای که اینطور حیوان صفت بشوی و اخبار را با صدایی که ته حلقومت می اندازی آنطوری بگویی که اربابانت یادت میدهند یا کلن استایلت همینطوری است ؟ من زدم بیرون از آن ارگان وامانده هیچی نداره بی .. ( حذف به قرینه ناموسی ) . از گشنگی مردم ؟ نمردم که ، تازه وضع مالی و روانی ام بهتر هم شد . چه قدر خندیدم آنروزی که مدیر تولیدمان را سنگ روی یخ کردم و هنگام پخش زنده در برنامه حاضر نشدم و برنامه بدون مجری روی آنتن رفت و فردایش عذرم را خواستند امروز اما شادمانم که آنجا نیستم .  آقای مدیر تولید از حرص ماحتتش تبخال زد...
• -با تندی مشکلی نداری؟ -نه من واقعا غذای تند دوست دارم.  این سوال و جواب رایج بین من و آنهایی است فهمیده‌اند به بمبئی قرار است بروم.  برخلاف چیزهایی که شنیدم و خواندم بمبئ خوشبو و مهربان است. از هر دکان و دکه و دستفروشی بوی خوب عود می‌آید. حیوانات کنار آدمیزاد زندگی میکنند و هرکسی سرش به کار خودش و آتیش به انبار خودش است.  از روز اول دوست مهربانم فهد و گلناز همسر ایرانیش سخاوتمندانه پذیرایی‌ام کردند. اگر نبودند قطعا کلی تجربه‌ی هیجان انگیز در غذاهای هندی را از دست میدادم.  هاستلم در بمبئی چند خانه با خانه‌ی صادق هدایت فاصله دارد. خانه‌ای که هدایت شاهکارش بوف کور را در آن نوشت و به دلیل ممنوعیتش در همینجا در تعداد معدودی چاپ کرد. داخل خانه رفتم. درها و آدمها جدید شده بودند. نرده‌ی چوبی اما همان بود. به عادت جدیدم که دست رو اجسام میگذارم و حسشان میکنم، جای دست آن فوق‌العده‌ی نا امید را حس کردم که سیگار به لب میرود تا کنار اقیانوس هند به زن اثیری، لکاته، مرد خنزرپنزری و سایه‌اش فکر کند.. راستی در همسایگی من و هدایت اقیانوس هند است.  آدرس من در ...