تو آمار زنده و تو اخبار مرده ایم

سلام

خب برای دومین بار فیلتر شدم . بی خیال . وبلاگ نویسی همه چیز نیست . وبلاگ نویسی اصلن هیچ چیز نیست .

معزرت خواهی می کنم از اینکه جوابت را دیر دادم . یک کمی توی خودم بودم . و هیچکس هم نیامد بکشد بیرون من را . برای همین خودم آمدم بیرون ببینم چه خبر است .

پرسیدی برنامه هایم چی چی است ؟ نمی دانم کدام برنامه را منظورت است . صبحها از خواب بیدار می شوم و یک قرص می خورم که زرد است و گنده است و توی گلوی ناشتا و خشک سر صبح گیر می کند و خراش می دهد . قرص تیروئید است که نمی دانم باید تا کی بخورم . وقتی نمی خورم حالم بهتر است ! صبحانه می خورم . چای سبز و نانو خامه و عسل . اما پنیر بیشتر دوست دارم . پنیر لیقوان هم . اما پنیر نخریدم این روزها . من فقط تو این خانه صبحانه می خورم . پنیر نخریدم چند هفته . شهرزاد را می برم دسشویی . که معمولن خواب است و باید بوسش کنم . بغلش میکنم می نشانمش روی توالت . با چشم بسته شیر آب را باز می کند . چند روز است دارم عادتش می دهم که من بروم بیرون در تا کارش را بکند . معمولن یک صندلی کوچولو در حمام ( دسشویی فرنگی ) هست که می نشینم رویش تا کارش را بکند . اما دارد بزرگ می شود و خوب نیست من کنارش باشم . سارا ؟ (خانمم) کمرش درد گرفته و نباید زیاد دخترک را بلند کند . همینکه در طول روز بغلش میکند کافی است . لباس شهرزاد را تنش میکنم واو هنوز خواب است . می روم بیرون تا خانمم را برسانم سر کارش . سر کارش جایی است که قبلن محل کار پدرش و الان محل کار برادرش است . خانه پدر خانمم همان بالای لیتوگرافی است . محل کار سارا لیتوگرافی است . شهرزاد بالا پیش مادر بزرگش تا ظهر زندگی میکند . من می روم سر کار . قبلش اگر اداره ای جایی کاری سفارش داده باشد می روم می رسانم و یا سفارش میگیرم . کار من ؟ مهر سازی . معرف حصورتان است .

سر کار که هستم می روم توی اینترنت . ایمیل چک میکنم . به وبلاگم سر می زنم . کامنتها را می خوانم . وبلاگهای که من نبودم و به روز شدند را می خوانم و نمی خوانم در اصل . فقط باز میکنم . و این تبهای گوگل کرم همینطور زیاد می شوند و بعد از چند روز می بندم کلشان را . متنهای کوتاه را آنلاین می خوانم اما طولانی ترها را مگر اینکه کی باشد ..

عصر ساعت دو نیم می بندم و میروم یک سری کارها را می رسانم . بله من یک پیک رایگان هستم برای خودم ! ( مدل فروتن در اعتراض بخوان ) ساعت نزدیک به چهار می رسم خانه . همه زودتر رسیده اند و خواب اند . ناهار می خورم و می روم کپه مرگم را می اندازم کنار عزیزان در خواب . ساعت پنج می آیم سر کار و شب ساعت 9 میروم خانه . پیاده . دست توی جیب .. و خانه . توی خانه شام که خوردم . مجبورم آنالیا ببینم وغر بزنم . بعدن فلانی گم شده را می بینم و غر می زنم . بفرمائید شام می بینم و دوست دارم خودم هم شرکت کنم . می روم سراغ کارتونی که دارم می کشم و یک چنتا خط می کشم و چنتا خط را پررنگ میکنم . حوصله ندارم . معمولن وقتی یک جای کار ایراد دارد به آدم حال نمی دهد و همه می روند می خوابند و من می مانم وتلویزون که همه کانالها را یکی یکی عوض می کنم . دنبال معجزه هستم . شاید توی یک کانال اتفاق خواصی بیوفتد . اما می روم می خوابم . خوب را دوست دارم . باورت می شود که گاهی اوقات آدمهایی توی خواب به من می گویند چرا دیر اومدی پسر ؟

.

طولانی شد ؟ من خودم نامه های طولانی را دوست دارم . اگر حوصله نداشتی . سریالی بخوان . در چند نوبت . می دانم که منظورت از برنامه این نبود که نوشتم اما دوست داشتم بنویسمش برای یکی . می خواهی باور کنی یا نه اما این تکرار هر روز است . با تغییر جزئیات . مثلن ؟ مثلن قرصها تمام شده و ...

برای اینده برنامه ندارم . دیگر ندارم . دیگر نمی خواهم داشته باشم اصلن . من تمام شدم . اگر قرار بر این بود چیزی بشوم دیگر شده ام . الان زمان می شوم نیست دیگر . شده ام .. شده ام . من خیلی دوست داشتم که کارتونیست موفقی بشوم و از آن طریق بتوانم سفر بروم . سفر بزرگترین و ایده ئال ترین آرزوی زندگانی ام بود . سفر رفتن و مردم دنیا را دیدن . غذاهایشان را خوردن . عکس گرفتن . لبخندشان را . فحششان را . این افسانه شخصی من بود

تو از خودت بگو برایم .

پ.ن : از زمان کوچ به بلاگ اسپات و ف.یلتر شدن چند باره شده ام مثل وبلاگر های جوان که باید همه چیز را از نو شروع کنند . من اما حوصله ام نمی کشد که بروم ویزیتوری برای اینجا . که چی بشود اصلن ؟ حالا یکمقدار خودمانی تر شده است اینجا . من این روزها بیشتر سرگرم نامه نگاری با دوستان تبعیدی ام هستم بیشتر . این هم یک نامه به دوستی بود در غربت که دیدم حال اینروزهای من است . بد ندیدم بیاورم چند تا دیگر از دوستان بخوانند بدانند که زنده ام به هر صورت