رد شدن به محتوای اصلی

وقتی نوستالوژیک میشم از خودم بدم می آد

این پسره امیر خیلی شبیه من دارد می شود . این پسره امیر خواهر زاده ام است و همگان می خواهند  مرا در او ببینند . آقامون که گاهی اوقات علی جان صدایش می کند جای امیر جان . مادر راه به راه می گوید شبیه بچگی های تو است . من ؟ من هیچ  فیلانی نیستم حالا . من خودم هم چندین بار گفته ام این اصلن به من شبیه نیست . من کی گفتم در بچگی مرغ مینا را بکشیم و کبابش کنیم ؟ من ؟ من یکبار یک اردک داشتم نامش ساتورلن بود چند وقت پیدایش نبود همگی گفتند پرواز کرده و رفته به ییلاق هوا خوری . اما یکبار داشتیم فسنجوون رشتی می خوردیم که دایی ام رذالتش عود کرد و گفت این ساتورلنه علی توفسنجون . من گریه کردم و سفره را بهم ریختم . آقامون را می گویی ، کارد میزدی خون نمی آمد ازش . دلش میخواست در دم دایی را که فقط  ده سال از من بزرگتر بود جر بدهد خشک خشک اما برادرزنش بود به هر حال . خوبیت نداشت .
این پسره از یکجهاتی شبیه من است و آن هم این است که وقتی می رود توالت خودش را کاملن عریان می کند . من یادم نیست تا کی اینگونه بودم . یادم است دشویی که می رفتم کلن لباسهایم را در آوردم و بیرون در می انداختم . لابد سخت بود برایم  توی توالت ایرانی اسلامی عملیات بالا پائین کردن شلوار را به سر انجام برسانم . یک چند سالی هم که همه می خندیدند به من به خاطر لخت بودنم در موال ( مبال ؟) همان توی توالت لخت می شدم که سر انجام نفهمیدم چه شد که دیگر عین آدم رفتم دشویی
اما حمام را بر عکس با شورت می رفتم همیشه . بدم می آمد لخت کامل بشوم . اینجا هم همه می خندیند به من . یکبار در خانه پدر بزرگم ، خد ابیامرز گفت بیا من و مجتبی -پسر دایی ام - داریم میریم حمام و آنها زودتر رفتند و من بعد وقتی خواستم به آنها ملحق بشوم یک چیزی دیدم که فیوز پراندم .عورت چروکیده و آویزان پدر بزرگ  را که دیدم  ، رم کردم و رفتم توی اتاق قایم شدم و تا صبح هذیان گفتم . الانم یکجوری شدم از نقل این خاطره .
خدا بیامرزد رفتگانتان را . شب جمعه هم هست انگار . یاد عورت پدر بزرگ افتادم . من که معتقد نیستم بگویم یکی برایش فاتحه بخواند از این راه دور . که سلامت باشد و از خجالت حوریان وپریان در بیاید .   

نظرات

‏reerra گفت…
من کسی را می شناختم که وقتی به حمام می رفت با جوراب می رفت.خدا بیامرزد پدر بزرگ شما را هم.
‏کرگدن گفت…
اینم که فیلتره جناب تجدد عزیز !
Altajino گفت…
به کرگدن
شما می تونید بقیه وبلاگای بلاگ اسپات و ورد پرس را باز کنید ؟ فیل نیست ؟
Mute Vision گفت…
ای بابا تیپ بچگییت به تیپ بچگی آدم های اهل ادب و هنر می خوره حالا من نمی دونم این خواهر زاده ی محترم شما واقعا تو چه وادی ایه اما چیزی که مشخصه اینه که میزان لطافت روحش زمین تا آسمون باهات فرق داره
بوی خوش زن گفت…
درود برشما

کم کاری نکنید جناب تجدد..بنویسید دوست عزیز :)
‏بوی خوش زن گفت…
یک کتابی داشت جعفرشهری...چن سال پیش خوندم..اسمشو الان حضور دهن ندارم...مراد اونجای قصه س که جعفرکوچولو از خواب پا میشه و اونجای بقول خودش اب چکان بابا رو میبینه...کمی مضحک و تهوع اور ولی فی الواقع دردناک بود

داشتم فک می کردم طفلی هم نسل های من که یه جمعیت تو یک اتاق مث خرما بهم می چپیدیم بارها یک همچین صحنه هایی دیده ایم..معمولا شرم و حیا مانع میشد درموردش حرف بزنم..الان صداش میکنن تابو!!
هرچه بود تاثیر مزخرفی بر روانمان گذاشت..
‏بوی خوش زن گفت…
فکر میکنم شکر تلخ بود...شاید هم نبود..نمیدونم..ولی کلا جناب شهری نویسنده ی محبوب من نیستن...فکر میکنم کمی اغراق توام با خودشیفتگی در کلامشون هست..و بی نهایت تلخ
‏ناشناس گفت…
من درست برعكسم
يه دايي دارم 15 سال از خودم برگتره انصافا شخصيت خوبي دارهو. ادم خوبيه
از بچگي هي ميگفتند من به اون رفتم و شبيه اونم و از اين حرفا
به والله هر كي ابنو ميگفت دوست داشتم با كله برم تو صورتش حالا هر كي كه ميخاست باشه باشه

اين جريان ادامه داره و من الان دانشجويم
نميدونم كي از اين قياسها خلاص ميشيم
گير يه مشت ادم خاله زنك بيفتي همينه ديگه

من دوست دارم خودم باشم نه اينكه قياس شم
فاميل رو بعد يه سال ميبيني بجاي اينكه از خودت بپرسه با قيافت ور ميره كه چقدر خوشگلي و...

سلموني ميريم طرف دوستمه ولي از اول تا اخر درباره موي مشگي و پر و زيبام فك ميزنه
نمره خوب ميگيرم حتي سوفيا لورن هم ميفهمه

خريت كردم نرفتم شهرستان خوابگاهي شم
از دست يه مشت ادم كه فقط نك دماغشون رو ميبينن راحت شم

پست‌های معروف از این وبلاگ

یادداشتهای پراکنده

  روزهای زیادی از کودکی تا همین امروز که نرم نرم دارد ۴۳ سالم میشود تنها، اندوهگین و در انزوا بودم. هربار به گذشته برمیگردم یادم می‌آید یک گوشه ساکت‌تری نشسته بودم. توی حیاط خلوت پشت خانه، توی اتاق، توی آن اتاق مملو از لباس مهمانی‌ها، توی آیینه خیره به چشمهام، توی کارگاهم، گوشه‌ی یک روستا، پشت مبل بزرگ خانه وقتی همه خواب بودند و مادر نبود و من همیشه بی‌دلیل گریه میکردم! گریه کردن به مثابه خود ارضایی و به مثابه مناجاتی چیزی بود. حالا نمیدانم دیر شده یا نشده. اما نه تنها نمیخواهم گریه کنم بلکه میخواهم خیلی آگاهانه برگردم پشت مبل سیاه، توی حیاط خلوت و سایر جاها، موسیوی کوچک گریان را در آغوش بگیرم و بگویم ببین نمیخوام بهت بگم قرار است این‌گوهی که توشیم جای بهتری بشه اما باور کن اصلا ارزشش را نداره. میدونم قراره چی بشه، من از همونجا اومدم پیشت، اما ببین من من من من همیشه خدا کنارت هستم.. ما باهم این رو هم رد میکنیم .. موسیو تاجینو روز رحلت  #یادداشت_های_پراکنده
• -با تندی مشکلی نداری؟ -نه من واقعا غذای تند دوست دارم.  این سوال و جواب رایج بین من و آنهایی است فهمیده‌اند به بمبئی قرار است بروم.  برخلاف چیزهایی که شنیدم و خواندم بمبئ خوشبو و مهربان است. از هر دکان و دکه و دستفروشی بوی خوب عود می‌آید. حیوانات کنار آدمیزاد زندگی میکنند و هرکسی سرش به کار خودش و آتیش به انبار خودش است.  از روز اول دوست مهربانم فهد و گلناز همسر ایرانیش سخاوتمندانه پذیرایی‌ام کردند. اگر نبودند قطعا کلی تجربه‌ی هیجان انگیز در غذاهای هندی را از دست میدادم.  هاستلم در بمبئی چند خانه با خانه‌ی صادق هدایت فاصله دارد. خانه‌ای که هدایت شاهکارش بوف کور را در آن نوشت و به دلیل ممنوعیتش در همینجا در تعداد معدودی چاپ کرد. داخل خانه رفتم. درها و آدمها جدید شده بودند. نرده‌ی چوبی اما همان بود. به عادت جدیدم که دست رو اجسام میگذارم و حسشان میکنم، جای دست آن فوق‌العده‌ی نا امید را حس کردم که سیگار به لب میرود تا کنار اقیانوس هند به زن اثیری، لکاته، مرد خنزرپنزری و سایه‌اش فکر کند.. راستی در همسایگی من و هدایت اقیانوس هند است.  آدرس من در بمبئی: هاستل پانادا بکپک

یادداشت‌های پراکنده

  از نظر من تنها دو فصل وجود دارد. فصل سرد و فصل گرم.   اما چند روز کوتاهی بین این دو فصل است. نه گرم و نه سرد. سبز و تنها. روزهایی برای سفر به خاطرات. گویی طبیعت میخواد تورا یاد کودکیت بیاندازد و ملقمه‌ی عطرها تورا هر روز که نه، هر دقیقه به خاطره‌ای میکشاند.  از نظر من بهشت جاییست که تو با هر عطر یاد خاطره که نه، به همان خاطره خواهی رفت #یادداشت_های_پراکنده  موسیو