رد شدن به محتوای اصلی

بـــــــــــــــی خوابـــــــــــــــی ....

                       آخرین بازی

 کاریکاتور تکراری است . مثل این روزهای بوگندوی وحشی که تمام نمی شود برود . همین روزهایی که مرا زجر کش کرده است . لاشه ام را هم رها نمیکند ... مثل اینروزها که هوا گرم است و جای مو سوزن از سرم بیرون آمده و جای عرق ، خون ... مثل اینروزها که توی اتوبوس به جای شیشه ذره بین گذاشته اند و بوی پوست و موی سوخته میدهند مسافرانش...

این روزها که نیمی بهشان تجاوز شده و بقیه متجاوزند ... این روزها که هوا بوی گند تجاوز جنسی می دهد ... بوی التماس ... بوی گریه و ناله های کمکی که شنیده نمی شود ... سر درد...سر درد ... بی شرف...... ولش کن...... ..و...ل..ش...ک...ن

                                   *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

هوا سرد شد یکهو  ... انگار بیرون ِ این پنجره برف می آید در این هل هل گرما ... بوی مردار می آید ... مردم همه مرده و پوسیده اند انگار ... در پیاده رو زامبی ها بدون هیچگونه احساسی حرکت میکنند و بهمدیگر تنه میزنند ...همه خاکستری ...همه سیاه ...نوک سیگارشان فقط قرمز است ... بوی هزار جسد می آید ... دلم "مکس پین" می خواهد ... دوست دارم مکس پین باشم

                                   *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

باید رژیم گرفت ... میدانم دیگر گوشتی برایم باقی نمانده ... هرچه گوشت داشتم به کوسه های گرسنه دادم تا جواز عبورم دهند، که قایقم سالم به ساحل برسد .... استخان هایم را هم باید لاغر کنم شاید این سگهای بیابان دست از سرم بردارند .. از من ببُرند...باید فرار کنم ... این کلاغ سیاه ها برای موهایم دور سرم می چرخند و زوزه میکشند ... موهایم را میکنند تا برای خودشان لانه بسازند و داخلش جفت گیری کنند ...تولید مثل کنند 

 

 

+;نوشته شده در ;2008/9/1ساعت;13:35 توسط;.:ALITAJADOD:.; |;

نظرات

bITA گفت…
دوشنبه 11 شهریور1387 ساعت: 15:48

کاری از دست من برنمی آد ... اما سخته احساس سختی کشیدن یک آدم، یک دوست، هرچند مجازی . امیدوار که می تونیم باشیم ؟ امیدوارم زودتر همه جا بوی گل و گلاب بگیره و خواب های شیرین ببینید ... هوا هم خنک و دلنشین بشه و ... آدم بدها بمیرن !
dancer گفت…
دوشنبه 11 شهریور1387 ساعت: 18:48

واااااااااااااااااای چقد با نمکه این
خوش خط گفت…
دوشنبه 11 شهریور1387 ساعت: 21:30

چقدر تلخ شدی...
Jozeph گفت…
دوشنبه 11 شهریور1387 ساعت: 22:18

خوب میشی.. به چیز های خوبی که نیست و نداریم فکر کن!
فهیم گفت…
دوشنبه 11 شهریور1387 ساعت: 22:41

دوس داشتم...
روشنک گفت…
سه شنبه 12 شهریور1387 ساعت: 0:19

......
بنل گفت…
سه شنبه 12 شهریور1387 ساعت: 13:41

می فهممت....
بنل گفت…
سه شنبه 12 شهریور1387 ساعت: 13:45

یه کم بخندون...... بی زحمت.....
م.پويش گفت…
پنجشنبه 14 شهریور1387 ساعت: 2:6

تصوير سازيهاي شما هميشه گوي طلايي داره .. حتما هنوز هم در "شهر گناه" و به دنبالِ جدال با كابوسها هستيد كه خاكستري و سياه تصوير سازي مي كنيد... يا شايد "سربلند" هستيد و در تهران!مكس پين رو 5 سال پيش بازي كردم ، فيلم شده ظاهرا ... بگيريد و بازي كنيد، يك جورهايي دلِ آدمو خنك مي كنه! (خصوصا اگر يك كابوسِ آن مدلي داشته باشي) در مورد كاريكاتور ... حتما عروسك گردان مي خواسته دلقكو دور بندازه و بهش توهم رهايي و آزادي و اينا داده ... وگرنه كه از يه دلقك چه كاري ساختست؟!
_______________
ALITAJADOD پاسخ ميدهد :
مکس پین شماره یک را سه چهار بار بازی کردم ... قسمت کابوسها را یادت هست ؟ روی آن خطها توی ابر و مه که صدای شیون بچه می آمد . فضای شهری را یادت هست و آن موشهایی که می توانستی با گلوله بزنی شان ؟ من آنها را با باطوم ( باتوم ؟) میزدم .گلوله ها را حرام نمیکردم ...
جمعه 15 شهریور1387 ساعت: 17:56

خوشم اومد از اینجا
لیتیوم گفت…
پنجشنبه 21 شهریور1387 ساعت: 14:36

سلاممی دونید از قسمت توصیه تون بیشتر خوشم اومدامتحان می کنم

پست‌های معروف از این وبلاگ

یادداشتهای پراکنده

  روزهای زیادی از کودکی تا همین امروز که نرم نرم دارد ۴۳ سالم میشود تنها، اندوهگین و در انزوا بودم. هربار به گذشته برمیگردم یادم می‌آید یک گوشه ساکت‌تری نشسته بودم. توی حیاط خلوت پشت خانه، توی اتاق، توی آن اتاق مملو از لباس مهمانی‌ها، توی آیینه خیره به چشمهام، توی کارگاهم، گوشه‌ی یک روستا، پشت مبل بزرگ خانه وقتی همه خواب بودند و مادر نبود و من همیشه بی‌دلیل گریه میکردم! گریه کردن به مثابه خود ارضایی و به مثابه مناجاتی چیزی بود. حالا نمیدانم دیر شده یا نشده. اما نه تنها نمیخواهم گریه کنم بلکه میخواهم خیلی آگاهانه برگردم پشت مبل سیاه، توی حیاط خلوت و سایر جاها، موسیوی کوچک گریان را در آغوش بگیرم و بگویم ببین نمیخوام بهت بگم قرار است این‌گوهی که توشیم جای بهتری بشه اما باور کن اصلا ارزشش را نداره. میدونم قراره چی بشه، من از همونجا اومدم پیشت، اما ببین من من من من همیشه خدا کنارت هستم.. ما باهم این رو هم رد میکنیم .. موسیو تاجینو روز رحلت  #یادداشت_های_پراکنده
• -با تندی مشکلی نداری؟ -نه من واقعا غذای تند دوست دارم.  این سوال و جواب رایج بین من و آنهایی است فهمیده‌اند به بمبئی قرار است بروم.  برخلاف چیزهایی که شنیدم و خواندم بمبئ خوشبو و مهربان است. از هر دکان و دکه و دستفروشی بوی خوب عود می‌آید. حیوانات کنار آدمیزاد زندگی میکنند و هرکسی سرش به کار خودش و آتیش به انبار خودش است.  از روز اول دوست مهربانم فهد و گلناز همسر ایرانیش سخاوتمندانه پذیرایی‌ام کردند. اگر نبودند قطعا کلی تجربه‌ی هیجان انگیز در غذاهای هندی را از دست میدادم.  هاستلم در بمبئی چند خانه با خانه‌ی صادق هدایت فاصله دارد. خانه‌ای که هدایت شاهکارش بوف کور را در آن نوشت و به دلیل ممنوعیتش در همینجا در تعداد معدودی چاپ کرد. داخل خانه رفتم. درها و آدمها جدید شده بودند. نرده‌ی چوبی اما همان بود. به عادت جدیدم که دست رو اجسام میگذارم و حسشان میکنم، جای دست آن فوق‌العده‌ی نا امید را حس کردم که سیگار به لب میرود تا کنار اقیانوس هند به زن اثیری، لکاته، مرد خنزرپنزری و سایه‌اش فکر کند.. راستی در همسایگی من و هدایت اقیانوس هند است.  آدرس من در بمبئی: هاستل پانادا بکپک

یادداشت‌های پراکنده

  از نظر من تنها دو فصل وجود دارد. فصل سرد و فصل گرم.   اما چند روز کوتاهی بین این دو فصل است. نه گرم و نه سرد. سبز و تنها. روزهایی برای سفر به خاطرات. گویی طبیعت میخواد تورا یاد کودکیت بیاندازد و ملقمه‌ی عطرها تورا هر روز که نه، هر دقیقه به خاطره‌ای میکشاند.  از نظر من بهشت جاییست که تو با هر عطر یاد خاطره که نه، به همان خاطره خواهی رفت #یادداشت_های_پراکنده  موسیو