هجرت و هجرت و هجرت

دنیا به یک آن چونان دگرگون شد که من اضافی شدم !

همه چیز به مویی بند است . وضعیتمان را می گویم . همه چیز وقتی که فکر میکنی در بهترین شرایط قرار دارد به یک آن وارونه می شود و تو می فهمی که باید وقتی بلند بلند می خندی  مواظب باشی این غول را بیدار نکنی .

باید محل کارم را تخلیه کنم و الان حدود یکماهی هست که در به در دنبال جایی میگردم که اسباب کشی کنم . شرایط یکهو طوری شده که احساس میکنم زمین و زمان و چرخ گردون کار و زندگی اشان را به امان خدا رها کردند و پاچه مرا چسبیده اند و سنگ جلوی پایم می اندازند . اجاره ها بالاست و در اکثر مواقع اصلا جایی پیدا نمی شود که بعدن برسیم به موضوع پولی اش . یک مغازه پیدا کردم با هزار بدبختی و غر غر زدن تقریبن کمی از دستشوئی خانه ما بزرگتر،دروغ چرا ؟ تقریبن اندازه حماممان . با اکراه قبول کردم بروم و 70 درصد وسایلم را هم ببرم انباری خانه بگذارم . اما آن هم با مِن و مِن کردنم پرید و اجاره رفت .  الان هم  یک نفر آن تو لباس زیر می فروشد ، لباس زیر ارزان قیمت . از این سه تا صد تومنی ها ! 

نمیدانم اینها که میگویم ناله کردن است ، غر زدن است ، چی است نمیدانم . میدایند ،من یکی هیچ وقت نشده که برای خودم دعا کنم که خدایا پولم زیاد شود یا از آسمان برایم خانه و ماشین و اینها بفرست . از روی زمین هم اینها را نخواستم ازش . یک جورهایی خجالت میکشیدم . عین آن قدیمها که از پدرم پول می خواستم و خجالت می کشیدم . اما هر وقت یک مسئله این چنینی برایم پیش می آید به این فکر میکنم که واقعن سهم من از زندگی کردن چیست و کجای دنیا ایستاده ام .

قبلن هم گفته بودم ما فکر میکنیم که آزاد هستیم و مستقل . در حالیکه برده ای هستیم که برای بانکها و قبضهای آب و گاز و برق  وتلفن کار میکنیم . وجود ما برای دیگری است . همانند همان پشه ای که برای زنده ماندن یک موجود دیگری به دنیا آمده و آن موجودِ پرنده برای بزرگتر از خودش و همینطور بگیر برو تا بالا . من کار میکنم تا صاحب مغازه ام زنده بماند و او هر سال چاقتر بشود. تو هم کار میکنی برای صاحب خانه ات و او هر وقت اراده کند تو را بیرون می اندازد و برایش مهم نیست که من و تو وضعیتمان چه می شود . حق هم دارند مسئولیتی در قبال ما ندارند .

اینجور مواقع همیشه فکر میکنم . این آدمهایی که خانه ای را اجاره میدهند هر کدامشان حداقل دو تا خانه دارند . یکی را اجاره میدهند و آن یکی هم خودشان ساکن هستند . این خوشبینانه ترین وضعیتش است . من به وضعیت خنده دار تری فکر میکنم . میروم به زمانی که این سیاره جمعیت کمتری داشت و مردم شروع کردند به تقسم اراضی . اصلا چه کسی زمین را تقسیم کرد ؟ نیاکان ما کجا بودند که نه خودشان خانه درست وحسابی داشتند و نه برای ما به ارث گذاشتن ؟ اینها چه کسانی هستند که این همه ملک دارند ؟ اصلا آن آدم اولی ، زمینی را که گرفت و خانه ساخت مگر به کسی پولی داد ؟ با خدا معامله کرد که حالا دارند اینطور زمین خدارا ، خدا تومن به بندگان خدا میفروشند ؟ اجاره دادن که دیگر از همه خنده دار تر است . زمین خدا را به دیگران کرایه میدهند ! و هر چه این زمین خسته پیر تر می شود  نرخش هم بیشتر می شود .

خب اینها می گذرد و من هم فراموش میکنم . شاید هم یکی از همین روزها مثل علی سنتوری بروم خانه پدری ام و بگویم سهمم را بدهید ، شلوغش کنم  و دنبال قلم بگردم و از این حرفها ! اگر یکروز در خیابان یک پیزوری ای دیدید که دارد سوسیس برای چنتا پیزوری تر  از خودش سرخ میکند کمی تأمل کنید. شاید استعداد درک نشده خودتان باشد که کارش دیگر از درک شدگی و نشدگی گذشته و به  " چیز " رفته است .

باقی بقایت . جانم فدایت +;نوشته شده در ;2008/7/24ساعت;14:33 توسط;.:ALITAJADOD:.; |;